Անարգ էրիկները տան պատիվն կարասիքի պես կը համարին, կը վաճառեն զայն, երբ չքավորության մեջ իյնան։
Կիներն ավելի հագուստով կը սնանին, քան թե հացով, իրենց բերանն իրենց կռնակն է, և շատ անգամ նախամեծար կը համարին սեղանին վրա գլխարկ մը տեսնել, քան թե պիֆթեք մը, լավանտայ քան թե Պորտոյի գինի:
Երբ աղջիկ մը՝ մանավանդ տգեղն՝ չհանդգնի իրեն համար բացե ի բաց աղվոր ըսել «Այս ինչ մարդուն կնիկն որչափ նախանձոտ է եղեր» կըսե, հասկցնելու համար, թե այդ կնկան էրիկն իրեն նայած է։
ՄԱՀ ԵՎ ԾԻԾԱՂ
Մահ — Դո՞ւք եք Ծիծաղ շունն։
Ծիծաղ — Այո՛, ձեր ամենախոնարհ ծառան, Ծիծաղ շունն ես եմ։
Մահ — Մո՛տ եկուր, քեզի հետ քիչ մը գործ ունիմ։
Ծիծաղ — Բայց ո՞վ եք դուք և ի՞նչ իրավունքով այդպիսի հրամայական եղանակով կը վարվիք հետս։
Մահ — Ես Մահն եմ։
Ծիծաղ — Որո՞ւ կողմեն ղրկված եք, առյուծի՞ն թե...
Մահ — Ո՛չ, ո՛չ, և ոչ մեկու մը կողմե առաքված եմ։
Ծիծաղ — Լավ, ի՞նչ գործ ունիք ինձի հետ, զիս մահացնե՞լ կուզեր։
Մահ — Զձեզ մահացնե՞լ... դո՞ւք ալ այդ կարծիքն ո՞ւնիք... ես ոչ զոք մեռցուցած եմ և կը մեռցնեմ, և սակայն բոլոր բանավորներե հարձակում կրած եմ և կը կրեմ, նույնիսկ այս կետին նկատմամբ կուզեմ ձեզի հետ խոսիլ։
Ծիծաղ — Խոսեցեք, բայց ջանացեք, որ ձեր խոսքերն կարելի եղածին չափ համառոտ ըլլան և ութը բունթո տառերով յոթն ու կես սյունակ չգրավեն։
Մահ — Տպագրական գործերեն տեղեկություն չունիմ, հետևապես, չեմ կրնար գուշակել, թե որքան սյունակ կարող են խոսքերս պարունակել։
