— Ուրի՞շ։
— Դերձան ճարեցի։
— Ասեղ առի։
— Հետո:
— Սկսա կարել մեկիկ մեկիկ։
— Ի՞նչ եղավ ասկից։
— Ի՞նչ պիտի ըլլա, բաճկոնդ կտրեցի իշտե։
— Մինչև իրիկո՞ւն տևեց։
— Կը նայիմ, որ թոհաֆ կը խոսիս, կոճակ է, դերձան է, ասեղ է, մեկիկ մեկիկ կարելի է, ժամանակ է կանցնի․ էրիկ մարդ չե՞ք մի, ասանկ բաներն հապար չունիք որ․․․ կը կարծեք, որ կոճակները առնելուդ պես թուքով կը փակցունես, կը լմննա կերթա, վեց կոճակ կարելը բան մը չէ ամա, գործ է վերջապես։
— Ուրիշ ի՞նչ գործ կար որ...
— Ինչ գիտնամ, տունի դործը կը լմննա՞։
— Չամաշր կար։
— Չամաշըն է միայն գործ... տունի գործը կր լմննա՞։ Վահ, որ խըյմեթ չիյտեք։
— Այս փշրանքները ի՞նչ են հոս։
— Հաց ալ պիտի չուտեինք զահեր։
— Չայի գավաթները։
— Չայ ալ պիտի չխմեինք զահեր։
— էյ, սա նոթան։
— Բիանո ալ չպիտի զարնեինք գահեր։ Հելպեթտե, մարդ չե՞ս մի, քիչ մալ էյլենմիշ ըլլալ կուզես։
— էյ սա ապո՞ւխտը, գինի՞ն, խավյա՞րը։
— Սանկ քիչ մր խահվալթը ալ չի պիտի ընեինք գահեր։
— Աս Մայտա՞ն:
— Գի՞րք ալ չկարդանք։
— էյ, աս թուղթե՞րը։
— Չըսես, որ թուղթ ալ չխաղանք։
— Լեփլեցուն սիկառներ։
— Լեռնեն եկանք գահեր, սիկառա՞ ալ չխմենք, վախ, որ խըյմեթ չիյտես... սերթ մարդ ես, սերթ։ Քուկին խոշդ գալու է, որ կնիկս աղվոր էյլենմիշ է եղեր տեյի։
— Ո՞վ կար։
