— է՛, ես մինչև ան օրը, աս թշվառական կնիկը առնեմ նստիմ մի, ոտքդ պագնեմ։
— Հա՜ա, ան ալ կա յա, ասիկա մտքես չանցավ։
Հազիվ թե այս մարդը ճամբեցինք, ուրիշ մը եկավ։
— Դուք ղազեթաճի՞ եք։
— Ի՞նչ կա։
— Դուք խո՞ւլ եք, կո՞ւյր եք, հա՞մր եք, եղածները չե՞ք լսեր, չե՞ք տեսներ, ձեռք չունի՞ք, չգրե՞ք։
— Ի՞նչ եղեր է որ:
— Ի՞նչ պիտի ըլլա, տունս պիտի ծախեմ, Պատրիարքարանեն իլմուհապեր չեն տար կոր։
— Ինչո՞ւ։
— Չորս տարվան ազգային տուրք կուզեն կոր, յոթանասունը հնդական ղուրուշեն իրեք հարյուր ղուրուշ։
— Ինչո՞ւ չես տար կոր։
— Իմին աս նեղ վիճակիս մեջ տունս կը ծախեմ կոր նե՝ ըսել է քի պետք ունիմ․ ասկե առաջ ինչո՞ւ չուզեցին, ասանկ նեղը կը խոթեն մի յա մարդը։
— Տալու է, տալու է, մյուս պարտքերդ չտաս նե ալ կըլլա ամա, ազգային պարտքը տալու է։
— Չպիտի տամ, տունս ալ չպիտի ծախեմ, վեսսելամ, ըսելով գնաց։
Մարդը երթալեն ետքը մտմտացի, որ ազգային տուրքերը այն ատեն ամբողջապես պիտի վճարվին, երբ ամբողջ հայերը տուներնին ծախեն։
