Այս էջը սրբագրված է
հայերի ջարդերը» որակել որպես ցեղասպանություն: Անձամբ ես դրա կարիքը չեմ տեսնում: Ինձ համար նպատակը ոչ թե Հայոց ցեղասպանության ճանաչումն է, այլ այդ ցեղասպանության հետևանքների վերացումը: Այն է՝ հայոց բարոյական, նյութական և հողային իրավունքների վերականգնումը:
Այստեղ տեղին է հիշել հայոց մեծ բանաստեղծ Սևակի խոսքը.
Խոստանում եմ բաց ճակատով
զուր չխփվել հաստ պատերին:
Ինչի՞ համար. Էլի պատը կմնա պատ,
կպակասի մի լավ ճակատ:
Եթե պատը փակել է մեր ճանապարհը, ուրեմն այն շրջանցելու ուղիներ պետք է որոնել: Չի կարելի ողջ մարդկային և նյութական ներուժը ծախսել անհեռանկար պայքարի մեջ: Կարևորը նպատակին հասնելն է, իսկ ինչ ճանապարհով կգանք դրան՝ արդեն էական չէ:
Հղումներ և ծանոթագրություն
- Թուրքական ռազմական դատարանը, տարբեր լիազորություններով, գործել է 1918թ. դեկտեմբերի 16-ից մինչև 1921թ. հունվարի 13-ը: [Dadrian V. The History of Armenian Genocide. NY, 2008, p. 321 & 333.]
- Robertson G. QC’s Opinion. Was there an Armenian Genocide? Doughty Street Chambers, 9 Oct 2009.
- LeBlanc L.J. The United States and the Genocide Convention. Durham London, 1991, p. 87.
- International Court of Justice: pleadings, oral arguments, documents; Reservations on the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, p. 25.
- Reigan R. Days of Remembrance of Victims of the Holocaust by the President of the USA. Proclamation 4838, 22 April 1981.
23 դեկտեմբերի, 2010թ.
