Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation
Jump to search
Սէրն էր անդընդոց նըման,
Զիս ի վայր քարշեց փոշիման.
Աւուրքս էր ծաղկի նըման,
Որ անցաւ երազի նըման:
Մարմի՛ն, մեռանիլ կայ քեզ
Եւ մըտնուլ ի նեղ գերեզման,
Աչերըդ խըփւի, գերի,
Ի երեսիդ գոյնըն հողանան:
Ճօհար քան և բառ լեզուիդ
Այդ ամէնն ի քէն վերանան,
Սնոտի սիրելիքըդ քո
Զքեզ թողուն ւ ի քէն հեռանան:
|
|
Ի չորս տարերաց երկրի
Հողեղէն մարդ հաստատեցայ,
Կենօքս իմ խաւար կացի,
Շատ լացի, շատ յորդորեցայ:
Շատոց ես կըրակ դըրի,
Եւ շատոց հըրով վառեցայ,
Հանց անզերծ ցաւի դիպայ,
Որ բընաւ զճարըն չիմացայ:
|
|
