թոռդ վրեժդ կհանի, համա մենք թամամ էշ նահատակ ենք դառնալու...
Կռիվն ավելի է սաստկանում, որոտում են թնդանոթները։
Մեկ էլ Անտոնը նկատում է, թե ինչպես համփա Սոլոմոնը մի խումբ զինվորների առաջն ընկած սարի գլխովը պտտեց ու անցավ բոլշևիկ զորքի թիկունքը։ Ահա գունդն անցավ, պահվեց սարի լանջին գտնվող թփերում, դիրք բռնեց, ուր որ է կրակ կբանա, կխանգարի եկողների հարձակումը։ «Հե՛յ վա՜խ,– մտածում է Անտոնը,— տանուլ են տալու, էդ Սոլոմոն շունը կործանելու է ամեն բան»։ Ահա Սոլոմոնի գունդն սկսեց կանոնավոր և ուժեղ համազարկ տալ։ Բոլշևիկյան զորքի թիկունքում խլրտում ընկավ։ Առաջապահ զորքերը ետ են նահանջում, իրարանցումն ուժեղանում է։ Կառավարական զորքն ավելի է ուժեղացնում կրակը, որոտում են թնդանոթներն և «ուռա՜» են գոչում։
Կռիվը սաստկանում է։ Հանկարծ, Անտոնը մին էլ էն տեսավ, թե ինչպես մի ձիավոր, դուրս գալով բոլշևիկյան զորքից, ձին ուղղակի քշեց դեպի Սոլոմոնի խումբը։ Մի ջահել տղա, անվախ ու համարձակ, ամրակազմ ու գեղատեսիլ, գլխին ինչ-որ մի պոպոզավոր գլխարկ, ճակատին մի խոշոր կարմիր աստղ։ Քշում է ձին անվախ ու վճռական։ Զարմանալի է, գնդակ չի կպչում նրան։ Ո՞վ է յարաբ... էս ի՞նչ հրաշք է։ Սրբում է Անտոնն իր ջրակալած աչքերը, հայացքն է՛լ ավելի լարում, որ ճանաչի, գուցե իր տեսած տղաներից է։
Ահա՛, Սոլոմոնը հրացանն ուղղել է երիտասարդի կրծքին, ուր որ է կկրակի։ Ափսոս տղա, կսպանվի... Ահա նա ձիու գլուխը թեքեց դեպի ձախ, Անտոնը ճանաչեց Արմենն է, իր Արմենը, իր իգիթ թոռը։
— Ե՛տ դառ, ե՛տ դառ, Արմեն,— գոչեց Անտոնը։
Սոլոմոնի հրացանը պայթեց։ Արմենի ձին մի քանի անկանոն պտույտ գործեց ու ընկավ։
— Արմե՛ն, Արմե՛ն,— գոռաց Անտոնը ու իր իսկ ձայնից վեր թռավ ամբողջովին քրտինքի մեջ կորած ու դողդողալով...
Խավար ջաղացում թնթկոտալով հեկեկում էր Անտոնը, դեռևս ծանր երազի տպավորության տակ։ Նրա ականջները
