Էջ:Krikor Zohrab, Collected works, vol. 2 (Գրիգոր Զոհրապ, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/190

ՁՅՈԻՆԸ

Ակնախըտիղ անթրծություն մը վերեն
Երկնից վըճիտ բարձրութենեն կիյնար վար,
Վարանելով, օրորվելով, ծուլորեն,
Քալվածքին պես կնոջ մը մարմնեղ և ըստվար։

Ու փողոցին մայթին վրա կը փըռեր
Ճերմակությունն իրեն քընքուշ՝ ցեխին քով.
Ոտքերու տակ կը կոխկրտվեր, կը լռեր,
Անտրտունջ միշտ ու քիչ մըն ալ հաճույքով։

Վերեն հիմա ձյունը առատ կը մաղվեր,
Հոժարակամ թողլով եթերը կապույտ.
Անձնամատույց կինն էր ան որ կը թաղվեր
Փոսի մը մեջ ցեխի, անհոգ ու անփույթ։

<1999>