արձակած ակամա հանդիմանությամբ մը կերկնցներ դասատուին երեսն ի վեր։
Սալովմիթ գեղեցիկ սեռը կը սիրեր, տարիներով դարձավ, շրջեցավ, հատնելով մաշելով գեղեցիկ ուսերու և սպիտակ մարմիններու շուրջը, իգական ընկերություններու, կանացի ժողովներու ծառայելով, հոտվըտալով փոքրիկ կոշիկներ, հեշտաբույր ձեռնոցներ ու գեղեցիկ հովանոցներ, բայց անհամաձայնություն մը կար իր անձնվեր ու համոզելու հետամուտ ոգվույն ու անհանդարտ ձեռքերուն մեջ, և այս ապարդյուն սպառումներով՝ որ իր նախապաշարումները փարատեց, այս ամուլ մնացող համոզման ջանքերով, Սալովմիթեն փաստաբան մը միայն մնաց։
Եղեռնադատ Ատկնին առջև, խոժոռադեմ դատավորներուն հանդեպ կեցած, մարդ մը՝ անչափահասի մը առևանգության առթիվ կը պատասխանն նախագահին, կը խոսի անշարժ ու անտարբեր, կրավորական ու անզգա գործիքի դիրքով, անսեթևեթ տրամաբանությամբ։
Իր մեղմ ձայնը լսողները, իր ամփոփ կեցվածքը դիտողները ամբաստանյալը կը կարծեն զինքը. ես հեռուեն, ճարտար հանցավոր մը կենթադրեմ իր տված պատասխաններեն. հետաքրքրությունս կը շարժի։
— Աղջիկ չափահաս էր ու իր կամքովը եկավ, կըսեր մարդը նախագահին։
— Տեսնեմ սա առևանգիչին դեմքը, կըսեի մտքովս։
Վայրկյան մը մարդը ընդհանուր դատախազին ընդմիջումեն զայրացավ, թևերը զոր մինչև այն ատեն թույլ կերպով քովերեն թողած էր, երկու թիեր ու պես վեր բարձրացուց իր բողոքը շեշտելու համար, և իր այդ բացված ու սպառնացող մատնեբեն անմիջապես Սալովմիթը ճանչցա։
Սալովմիթ առևանգի՜չ. ի՞նչ պիտի ըսեր արդյոք Դպրոցասեր Տիկնանց Ընկերությունը։ Բարեբախտաբար իմ ապշությունս երկար չտևեց։
Սալովմիթ ձեռքերը վեր առած էր ու կերերցներ ազատ, համարձակ, ուզածին պես, իր ճառին բոլոր պահանջումներուն
