⁂
Ասիկա իր երջանկությունն էր, դյուրացնի ու ստույգ երջանկությունը զոր ոչ ոք կրնար իրմե կապտել և որուն ոչ ոք դպչելու իրավունք ուներ։
Բոլոր հայրենակիցներուն մեջ իր ժամասիրությունը առածի կարգ անցած էր. առավոտուն ու երեկոյին, մանավանդ կիրակի օրերը պատարագի ժամուն, անխախտ իր համեստ տեղը կը բռներ, մինչև վերջը կը կենար հոն, մինչև «Օրհնյալ եղերուք»ը, ու դանդաղ ու գժկամակ մարդու քալվածքով դուրս կելլեր, գրեթե ակամա։
Փորձանք մը պատահած էր սակայն իր այս սակավապետ երանությանը գլխուն. տարիներ անցնելով արարողություններն ալ կը բռնվեին կարծես այն շուտափույթ ու շտապող ոգիեն որ ամեն բանի մեջ կը մտներ։
Ու եկեղեցիին մեջ աղոթքները, այն ծանր ու համրասաց եղանակները, տակավ տակավ տարօրինակ հորդորի մը աճապարանքը կառնեին, առջի երկու ժամ տևող արարողությունը հիմա կես ժամվան մեջ կավարտեր, փճացումը, մսխումն էր այս Մարգար ախպոր բոլոր ու միակ վայելքին, ինքը՝ միշտ էն վերջինն էր մեկնողներուն, իբրև թե դեռ հույս մը ունենար աղոթքին վերսկսելուն, և հուսաբեկ կելլեր դուրս, լուսարարին հետ, տրտռալով, գանգատելով այս անտեղի փութացումներեն։
Ղալաթիո Ս. Լուսավորիչ եկեղեցիին մեջ ծնրադրած պահուն
Մարգար ախպար այդ օրերը փնտրելու կսկսեր, առաջ շուտ
կարտասանեին աղոթքները, բայց վերջապես կարտասանեին.
հիմա ամբողջ հատվածներ կը կորսվեին ահա փութո պնդությամբ
հառաջ տարված արարողությանը մեջ։
«Առաքելոց»ի պահուն երբ սարկավագները կսկսին սեղանեն երգել։
«Առաքելոց, սրբոց, մարգարեից, վարդապետաց...» ահա
