Էջ:Krikor Zohrab, Collected works, vol. 2 (Գրիգոր Զոհրապ, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/294

1892

ՄԵՐ ՄԱՍԻՍԸ

Այն ժամանակներեն ի վեր ուր լեզվի պես բան մը միայն ունեինք, ինչպես կըսեր Օտյան, մեր լրագրության հարատև շանթն եղած է այդ բանը՝ կատարյալ լեզվի մը վերածել։ Հա՞րկ է ըսել թե լեզու ըսելով Օտյան աշխարհաբարը միայն կմբռներ։

Վերջի տասը տարիներու միջոցին, ուր հասկցվեցավ վերջապես թե գրականությունը՝ հայկաբանության ուսուցիչներուն և Մխիթարյան Հարց չի պատկանիր միայն, զորավոր շարժման մը լեզվական արդյունավոր այլափոխման մը հանդիսատեսները եղանք։

Հնավանդ կաշկանդումները և կապանքները խզելով, հայերեն լեզուն կարող եղավ արտահայտել զգալու և խորհելու ամեն եղանակները։

Ամենեն հետադեմներն անգամ ներգործվեցան կյանքի ու գոյության նշան տվող գրականության մը աղդեցութենեն. խրթին, անհասկնալի ըրալու ջանքը, որ դեռ մոտ ժամանակներս մեր գրողներուն պարծանքն էր, ծաղրելի ըլլալով վերցավ։

Երիտասարդները տիրեցին մեր գրականության, ինչ որ իրենց իրավունքն է, և իրենց սրտին ու մտքին ազնվագույն