ու շարունակության բոլոր պատիվը Ադրիանուպոլսո մեր հասարակությանն է անշուշտ, բայց մասնավոր հիշատակության մը իրավունք ունին անոնք որ այս ընկերության հիմնադիրները ու վարիչները եղած են տարիներու երկար շրջանի մը մեջ։
Եվ ինչ որ արժանի է հատուկ ուշադրության, այն է թե այս Ընկերությունը, երիտասարդության գործը չէ եղած բնավ. ու անոր աշխույժեն օգտված, ոչ անոր հիմար անփորձություններեն վնասված է. տարիքոտ մարդոց գործն է այս ընկերությունն ու անոնց հաստատ ու կանոնավոր ընթացքովը քալած է միշտ։
«Ի սէր աղքատացելույն Հիսուսի» ընկերությունը, իր անվան հակադրությամբ, բավական հարուստ է այժմ, իր 20 հասկալվածները տարեկան 150 ոսկվո ապահով հասույթ մը կուտան. քանի մը արժեթուղթ ունի, քիչ մը պահանջ և 400 ոսկի ունի պատրաստ կամ տոկոսի տրված։ Տարեկան նվիրատվություններն ալ ուրիշ 150 ոսկի մը կը բերեն իրեն և ասով կարող կըլլա իր ծախքը գոցելե հետո, որ 200 ոսկիի մոտ է, քիմըն ալ ավելցնել իր դրամագլուխը։
⁂
Եթե ներելի ըլլար այս Նեսթորներու ընկերության խորհուրդ մը տալ, այն էր որ ալ հիմա որ հիմունքը հաստատ ու անխախտ են, ազգակիցներու ողորմություն տալու գաղափարին վրա պետք է ավելցնել մեր ազգակիցները ողորմություն ուզելու վիճակին մեջ չձգելու գաղափարը։
Եվ այս ալ ի գլուխ կելլե երբ որ ընկերական գործունեությունը նյութական օգնություններու բարի սովորությունները պահելով հանդերձ, տեղացի հայոց մտավոր զարգացմանն ալ գործածվի։
Այն ընդհանուր համակրությունը զոր շահած է ինք դյուրությամբ, պիտի ընե այս գործը որ իր նպատակին ոչ նվազ օգտակար է և որ այնքան սերտիվ կապված է անոր. աղքատին ողորմի՞լ. հարկավ, բայց աշխատիլ որ աղքատ չըլլան, ինչո՞ւ չէ։
