Պետք եր նավակի մեջ գտնված բոլոր ծանրությունները ածել ծովը։ Նավաստին նետեց կողովը, վորի մեջ զանազան մրգեր եր տանում աբեղաների համար։ Տանձերը, խնձորները միքանի վայրկյան ծփացին կոհակների վրա, հետո անհետացան: Նետեց հացի պաշարը, վոր Ծովիկը դրել եր մեզ համար։ Ասլանը նետեց նորին սրբազնությոնից իբրև հիշատակ ստացած փղոսկրյա «տիրուհին»։ Յես ել հիմարացա, նետեցի ձեռքիս փայտյա գոտը։
— Խելացի բան տեսար. — նկատեց ինձ նավաստին ժպտելով։
Ամեն րոպե սպասում եյինք խորասույզ լինելու։ Յերբ մոտեցանք
մի կողմից կղզուն, մյուս կողմից ծովափին, նավաստին ասաց.
— Վտանգը պետք ե անցած համարել։
— Ընդհակառակն, հենց այժմ ե գլխավոր տագնապը, — նկատեց
նրան Ասլանը։
— Ինչո՞ւ։
— Այժմ քամին փչում ե արևմուտքից, և ալիքները մղում են
դեպի արևելք, այսինքն դեպի մերձակա ծովեզրը. շուտով մեզ
կհեռացնեն կղզուց և, նավակը զարկելով ցամաքի ժայռերին,
կփշրեն։
— Յես պիտի թողնեմ, վոր տանեն և փշրեն։
Նա առաջարկեց թողնել նավակը և լողալով անցնել
վորը ավելի մոտ եր, քան թե ցամաքը։
— Յես նպատակ չունեմ թրջված կատվի նման վանքը մտնել,-
պատասխանեց Ասլանը։
— ՈՒրիշ հնար չկա:
— Կա։
— Նավակը շուտով մեզ հետ կփշրվի ժայռերի վրա:
— Յեթե այդ ուղղությամբ տանենք, չի փշրվի:
— Այնտեղ ուժգին հորձանք կա։
— Հենց այդ հորձանքը կազատե մեզ։
— Դուք համոզված եք։
— Ինչպես յերկու անգամ յերկու...
— Տեսնենք...
Գիտությունը և փորձը վիճում եյին միմյանց հետ: Ասլանը
նայելով ալիքների ուղղությանը, քամու ընթացքին, այդ համոզմունքն
եր կազմել։ Իսկ նավաստին, հիմնվելով իր փորձերի վրա,
բոլորովին հակառակ կարծիք եր հայտնում. նա դարձյալ առածարկում
եր թողնել նավակը, և լողալով ընկնել կղզին։ Թե այսպես,
թե այնպես, տագնապը մեծ եր։
Նավաստին դադարեց վիճել նա թեորիայի մարդ չեր։ Հան-
