Էջ:Literature, Harutyun Surkhatian.djvu/488

— Չե, Սարգիս ապեր, այստեղ ավելի լավ ե, այ, այս սիրուն ծառի տակը կնստենք, — ասացի յես։

— Լավ, վոր ըտենց ա, թող մի խալիչա բերեն... Ախչի հե՜յ, ա Սավգյուլ, մի խալիչա ղրկէ ըստեղ, — ձայն տվավ ծերունին դեպի տան կողմը:

Միքանի րոպեյից հետո մի փոքրիկ, աղքատ հագնված աղջիկ, մի հին գորգ քաշ տալով բերավ փռեց ծերունու ցույց տված տեղը։ Վերջինի հրավերով մենք նստանք գորգի վրա։

— Հա, ասում ես, թե խի՞ չշինեցիր, — շարունակեց ծերունին ըեդհատված խոսակցությունը. — լավ ես ասում, վորդի, վոր շինած ըլեյի, հմի ես ա վոր յեկել եր, կտանի ու կնստացնի ձեզ են հովահար թախտաբանդումը ու մի թիքա հաց կդնի առաջներիդ... ամա դե կարացի վոչ...

— Յերևի փող չունեյիք, — հարցրեց Պետրոսը։

— Փո՞ղ... ընչի՞ չունեյի, փող ենքան ունեյի, վոր մի ատաժ չե, յերկուս ել կշինեյի։

— Հապա, ինչո՞ւ չշինեցիր, — հետաքրրքվեցա յես։

— Նոյի ագռավը չթողեց, վորդի, Նոյի ագռավը։

— Նոյի ագռա՞վը։

— Հա:

— Վո՞րն ե Նոյի ագռավը, — հարցրի յես զարմանալով։

— Նոյի ագռավը գիդում չես վո՞րն ա։

— Վոչ:

— Բաս դու սկի հուսումնարանումը կարդացել չե՞ս:

— Կարդացել եմ։

— Դե, են ա վարժապետը ասած կըլի թե հո՞վ ա Նոյի ագռավը, ել խի՞ յես ասում՝ գիդում չեմ։

— Ջրհեղեղի՞ ժամանակի Նոյի ագռավն ես ասում։

— Հա, բա ել ուրիշ ի՞նչ Նոյի ագռավ կա։

— Այն ագռավն ե, վոր չի թողել քեզ տունդ շինելու։

— Հա, հենց համին (իսկ և իսկ) են ագռավը։

Յես դժվարությամբ եյի ծիծաղս զսպում, իսկ Պետրոսը արդեն քահ քահ ծիծաղում եր։

— Խի՞ յես ծիծաղում, վորդի, — հարցրեց ծերունին ընկերիս։

— Հապա ի՞նչ անեմ, վոր չծիծաղեմ. ասում ես Նոյի ագռավը չի թողել վոր տունդ շինես։ Առաջինը՝ ագռավը վոնց կարող ե արգելել քեզ քո տունը շինելու, յերկրորդ՝ Նոյի ագռավը մինչև այսոր ապրո՞ւմ ե, վոր քեզ արգելի։

— Բաս չի՞ ապրում։

— Իհարկե վոչ։