Ծերունին ժպտաց։ Սակայն նրա այդ ժպտի մեջ այնքան ծաղր կար ուղղված դեպի ընկերս, վոր յես չկարողացա իմ հետաքրքրությունը զսպել։
— Բացատրիր, աղացում եմ, ի՞նչ ագռավ ե այդ, կամ ո՞ւմն
ես դու ագռավ անվանում, — խնդրեցի յես:
— Առաջ դու ինձ ասա, եդ ագռավի պատմությունը գիդում
ես թե չե։
— Ինչպես չե:
— Դե պատմիր։
— Ի՞նչ պատմեմ. ջրհեղեղի պատմությունը։
— Չե, եդ յես քեյանից լավ եմ իմանում։ Չասես թե Սարգիս
ապերը գեղացի յա, դատ չի գիդալ։ Վանքումը իրեք տարի կրդացել
եմ. իրեք տարի յել կեսդերություն (տիրացություն) եմ արել։
Աստվածաշունչը երկու անգամ անց եմ կացել (կարդացել եմ)։
— Ուրեմն միայն ագռավի պատմությունն ես ուզում։
— Հա։
— Եհ, նա մեծ պատմություն չունի։ Յերբ Նոյի տապանը
Արարատ սարի վրա կանգնեց, այդ ժամանակից քառասուն որ անցած՝
Նոյը տապանի պատուհանը բացավ և դուրս թողեց ագռավին,
վորպեսզի իմանա, թե ջրերը ցամաքե՞լ են թե վոչ: Բայց
ագռավը գնաց, հետ չդարձավ։
— Խաբար չբերեց Նոյին։
— Այո:
— Բա խի՞ հետ չդարձավ:
— Հայտնի չե. դրա համար Աստվածաշնչումը բան չկա գրած:
— Գիդում եմ բան չկա գրած. ամա դու ինչ ես փիքր ասում,
խի՞ հետ չեկավ:
— Ագռավը ծանրամարմին թռչուն ե, յերևի շատ թռչելուց
հոգնելով յեկավ ջրի մեջ ու խեղդվեցավ, — հարեց Պետրոսը։
— Հը՞... ժպտաց ծերունին. եդ ա ձեր հուսումնարանումը
ըդենց խամ են թողնում ձեզ ե. ագռավը խեղդվող ջանավար (գազան)
ա՞։
— Ապա, ձեր կարծիքով, ի՞նչ ու չվերադարձավ, — հարցրի յես։
— Նրա հմար, վոր քերձերի գլխին, յա չե, սարերի դոշին
մարդի, յա հեյվանի ջամդաք (լեշ) տեսավ, վրան ընկավ ու սկսեց
լափիլը: Խի՞ ագռավը մտածելու յեր, թե ընտեղ տապանումը Նոյը՝
աչքը ֆուր կտրած (ակնկառույց)՝ իրան ա սպասում։
Կարելի յե այդպես ե։
— Վոչ թե կարելի յա, հենց դրուստ ես ա, վոր ասում եմ։
