Գյուղի ցեխոտ փողոցներով անցնելը դժվարացել եր։ Տարվա այն ժամանակ գյուղացիներից յուրարանչյուրը ասես մի֊մի ծանրաչափ լիներ, յեղանակի հետ միասին նրանք ել մռայլ եյին և տխուր։ Հոգսն ու թախիծը չեյին վերանում նոցա դեմքերից ։ Ամեն վոք ունրերը կիտած, ձեռները գրպանում, մտամոլոր կանգնած եր լինում գյուղամիջի մի ծայրին և լուռ ու մունջ մտածում: Չկամ եյին միմյանց հետ խոսում։ Ծանր և անախորժ ժամանակ եր. շուտով հարկ պիտի ժողովեյին, իսկ շատերի գրպանում կոպեկ չկար։ Վոչ ոտարականներն եյին փող ուղարկել, և վոչ բամբակն եր ծախվել։
— Ելի պարտք պիտի արած, ճար չկա,— ասում եր ամեն մեկը
ինքն իրան։
Վոսկանենց Գեվորգը այդ կողմից հոգս չուներ, նա կարող եր
վոչ միայն իր, այլ և միքանի աղքատների հարկը վճարել։ Առձեռն
փող կար նրա մոտ։ Սակայն նա ևս հոգսից զուրկ չեր։ Այդ հոգսը
նրա մայր Թամարն եր, վոր շարունակում եր անհաշտ վարվել Սաթենիկի
հետ և վշտամահ անել խեղճ հարսին։ Մարդ ու կնիկ մի
ուրախ որ չեյին տեսնում իրասածի և անհաշտ սկեսուրի շնորհիվ։
Յեվ այդ կինը հալումաշ յեղած կրկին հղի հարսի ականջին
ամեն որ կրկնում եր.
— Տե՛ս, հրես ասում եմ. յեթե բերածդ ելի աղջիկ լինի, ես
տանը չմնաս, ել իմ յերեսը դուրս չգաս։ Ելի մեր սիրտը պիտի
սևացնե՞ս։ Պա տղաս խեղճ չի՞։ ։ Առաջ տղա ժառանգը պիտի ծնվի։
— Մարդս քեզ նման չի, վոր տխրի,—պատասխանեց Սաթենիկը,
տղա լինի, չլինի-ելի դու մեր սիրտր սև ես պահելու. քո
բնավորությունը լավ եմ ճանաչում:
— Ոհո՛հո՛հո, ելի լեզուն բլբլացրեց. վոր իմ խոսքիս խոսք չասես,
վոր ինձ պատասխան չտաս, չի կարելի...Ինչպես կարելի յե,
խանի աղջիկ ես ախր...
Լռում եր Սաթենիկը, չկամենալով ընտանեկան անախորժ փոթորկի
առիթ տալ: նա զզվել եր դրանից և խղճում եր ամուսնուն։
— Ախ, աստված , ինչ կլիներ, վոր ես անգամ տղա լինի,-
մտածում եր Սաթենիկը,-տեսնես յերա՞բ սեր ու խաղաղություն
կընկնի ես տունը։
Ահա նորից Սաթենիկի ցավը բռնել ե, և յերիտասարդ կինը իր
բոլոր ուժերը լարած՝ ջանք ե անում դիմանալ յերկունքի ահեղ
ցավերին։Դարձյալ սկեսուրն եր տատմերը, վոր աչքերը հարսի
յերեսին հառած, կարծես շարունակ մտքում կրկնում լիներ. «հը՛,
վոր աղջիկ բերես, կթակեմ,տնից դուրս կանեմ քեղ»։ ներկա յեր
և հարսի մայրը։
