Եւ ընձուին դէմք քաջարւոյն:
Մեղկութի՞ւն ինչ իցէ այս, 90
Կամ վայրահար կի՞րք պղտոր
Վայելել զՏեառն ընծայս
Յարի սէր սանձակոտոր։
Զբնութեան ճմլիցէ՞
Ոք զկզակ ի պախուց, 95
Կամ զօրութեա՞ն դնիցէ,
Նորա դիմակ ղիւր թոյլ կուրծ։
Եւ յի՞նչ շարժի բնութիւն,
Զի՞նչ օրէնք, ո՞վ հեղինակ,
Չիցէ՞ ձոյլ յիմարութիւն 100
Յառնել նմա հակառակ:
Որ յաւակնին զբնութեան
Բռնազբօսել պաշտամունս՝
Հրեշտակն ասէ բարձր ի ձայն
Զայնպիսին խելակորոյս։ 105
Այլ ո՜, մեզ բան ի բերան
Յամբովկ փութացեալ վիպիս
Ոճով ասել զամենայն,
Զոր ինչ դիպեալ ամոլից։
Գամ մի յերկրի՝ հարսն քոյր 110
Եւ սրսկապան խորանին
’Ի պատառուածս, բեկանին
Յանկարկատելի ցելոյր
Բոսորակիր և անօթք
Մանունք, անտեսք, մազանման. 115
Չէ՞ ապաժոյժ այս արդեօք
Նախկին հեղեալ, սրբազան,
Թև ի թև հէգ կուսութիւնք
Սուրան գլին տագնապաւ,
Եւ լուր լինի դատակնիք՝ 120
«Անմեղութիւն, ե՜րթ բարեաւ»։
— Իսկ զի՞նչ հարսն, իսկ զի՞նչ քոյր.
«Ո՜հ, ցնցէին մկանունք,
Եւ խլրտէր և գելոյր
Եւ շողային վառ աչկունք.
