— Կորի՛ր, անիծած, դուրս, դուրս, անզգամ։ Սպասի՛ր, ես քեզ այն օրը ձգեմ, որ օրական հացի կարոտ դառնաս, նզովյալ: Հայ չե՞ս, քեզ մարդ ասողին ի՛նչ ասեմ: Սորան նայիր, ծառայությանը նայիր, պահանջած վարձին նայիր... կորի՛ր, կորի՛ր, որ աչքս չտեսանե:
Այլ բան չկար, որ խոսեր ողորմելի ծառան, ուստի դուրս եկավ, անիծելով յուր ծնած օրը, յուր հայությունը, որովհետև ուրիշ ամեն տեղ անարգվելուց հետո, հայ պարոնի առաջև ևս անարգվում էր:
Մի՛ վրդովվիք, պատվելի ընթերցողք, այս պատկերը պատկանում է պարոն Հովնաթանյանցի ներքին ընտանեկան կյանքին։ Բազմության մեջ, նա դարձյալ երևելի հայ է, և մինը այն ազգասերներից, որոնք յուրյանց ազգասիրությամբ այնքան լցրել են օդը, որ բոլոր մարդկության շնչառությունը դժվարացել է.... Նա ազգասեր է, աստված կյանք տա, աստված հաստատ պահե, որ ազգը սիրելով, կառքերով ման գա, աշխարհի վայելչութեններով թմրի, արբենա, մեզ հայերիս պարծանք է և մեր ազգին մեծ օգուտ....
Մի քանի րոպեից հետո, երբ փոքր ինչ հանգստացել էր պարոն Հովնաթանյանցը, պատվիրեց գործակատարին, շտեմարանի պատուհանների կոտրատված ապակիների տեղ հաստ թուղթ կպցնել, որ ընդունող աստիճանավորը չկարողանա լավ նկատել պատրաստված հազարավոր վերարկուների մահուդի անպիտանությունը։ Այս ևս մի շատ զգուշավոր հոգաբարձություն էր. վաճառականությունը ևս ունի յուր Մեթերնիկները....
Գործակատարը պատրաստականությամբ հանձն առավ կատարել յուր պարոնի պատվերը ամենայն ճշդությամբ:
— Մուրհակը, որ ստացաք այսօր, վավերացուցա՞ծ է օրենքի զորությամբ,— հարց արեց պարոն Հովնաթանյանցը։
— Այո՛,— պատասխանեց գործակատարը և ձեռքը տարավ դեպի ծոցը, որ հանե և ցույց տա։
— Ներողությո՛ւն,— ասաց նա,— ահավասիկ մուրհակը, բայց այսօր երեկոյին մի նամակ ստացա ձեր անունով քաղաքական սուրհանդակից, որ մոռանալով չմատուցի մինչև այժմ։
Այս ասելով, հանեց գործակատարը մի փոքրիկ ծրար և տվեց պարոն Հովնաթանյանցին։
Պարոնը արձակեց գործակատարը և սկսեց կարդալ նամակը, որի բովանդակությունը այսպես էր.
