Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 1.djvu/406

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ոտներըդ վեր բարձրացրած
Որոնումներդ չանցնեն զուր,
Ամուր գրկած կենսատուին
Թե հագենա՜ս շրթնալից,
Արտահոսման քաղցըր ժամին՝
Ոհ, հիշի՜ր ինձ, հիշի՜ր ինձ:


ԺԲ

ԿՈՒԿՈՒՐԻԿՈ՜Ւ Ո՜Ւ Ո՜Ւ...

  
«Կուտ, կուտ, կուտ, կուտ, կուտ»,
Մարին է ուռչում...
      — Ծիպ, ծիպ, ծիպ, ծիպ, շուտ
Ւնձ մոտ եմ կանչում...
      Մարին գալիս, գգվում է տաք,
      Իմ մեջ վառում սեր ու կրակ:
«Ձվերըս բոլոր գողացան ինձնից,
էլ ո՞վ ինձ կըտա որդիներ, ավա՜ղ,
Մինչև ամառը թուխս նստեմ նորից՝
Ծածկիր, խնդրում եմ, դու ինձ, աքաղա՛ղ».
      Ասում է, փափկում,
      Տեղնուտեղ տափկում:
      — Մերի՛, երկու
      Ունեմ ես ձու,
      Բավակա՞ն է քեզ
      Երկվորյակն իմ էս։
Օ՜, այո՛, այո՛, այդ ինձ բավ է, բա՜վ»...
Ես սողոսկում եմ ճեղքը շտապավ։
      «Կուտ, կուտ, կուտ, կուտ—կի՜»
      Կղզում է տափած:
      — Բերքն առա՛տ չինի,—
      Ասում եմ արբած
Եվ զիլ ու հպարտ՝ ձայնով նվագուն՝
Հնչեցնում եմ ես իմ կուկուրիկուն։