Լսվում է, թե պ. Խուդաբաշևը ձեռք է զարկել այժմ վրաց պատմություն գրելու. բարի ճանապարհ. եթե կամի, այդ գործը ավարտելուց հետո, թող պարապի Բուխայի ընտանեկան կյանքի նկարագրությամբ... միայն թե հեռի պահե յուր հեղինակական քանքարը հայոց ազգից։
Ազգը կարոտ չէ նորան և երբեք խնդրած չէ նորա փաստաբանությունը. պարոնը, ինքնակամ, յուր սենեկի անկյուններում աստվածաբան դառնալով, մեջ է մտանում կրոնական խնդիրների և ծիծաղելի է կացուցանում որպես հայոց ազգը, նույնպես յուր տաժանելի աշխատության արդյունքը։
Սորանից ավելի բան չունինք ասելու․ և ցավում ենք շատ, որ իբրև հիշատակագիր, մի փոքր մերկանդամ հարկադրվեցանք ցույց տալ պ. Խուդաբաշևին ճշմարտության երեսը, գուցե թերևս դղրդելով նորա սեփական կարծիքը յուր (օգտակար անվանած) գործի մասին։
Այժմ դառնանք դեպի երրոդ խնդիրը։
§ 3․ Սկայորդու տարածած լուրերը ավելորդ էինք համարել մերժել. պատճառ, մեզ քաջ հայտնի էր նորա հրատարակած համբավների ստությունը, գիտեինք, որ Հյուսիսափայլը դադարելու չէր ներգործելուց. գիտեինք, որ մեք ինչպես հառաջ, այժմ ևս գործակից էինք այս հրատարակության։ Ընթերցող հասարակությունը տեսանելով Հյուսիսափայլը, տեսանելով մեր գործակցությունը, կարո՛ղ է վկայել մեր ասածի ստուգությանը։
Թշնամությունը և կատաղի Նախանձը հարկադրել էին Սկայորդուն ցանկանալ թե՛ Հյուսիսափայլի վերջանալուն և թե՛ մեր հրաժարվելուն այդ օրագրի գործակցութենից։ Շատ անգամ սաստիկ ցանկությունքը ձգում են մարդու մի ջլային թուլության մեջ, շատ անգամ զառանցանքը, մանավանդ մի այդպիսի խե՜ղճ վիճակում, պատկերացնում է մի վայրկյան հիվանդի աչքին այն ամենայն բանը կատարված, որոնց փափագով ցանկանում էր նա։
Մեք գիտեինք, որ մի այդպիսի ողբալի վիճակում գրել է Սկայորդին յուր վսեմական նամակները դեպի Մեղուն, այս պատճառով ևս ավելորդ համարեցինք մի երկու բառ խոսել, մանավանդ ցանկանում էինք, որ մի փոքր հարատևե նորա ուրախությունը, ըստ որում եսականություն համարում էինք լուծանել նորան։ Թո՛ղ եթե կամի այսուհետև ևս հրատարակե այդպիսի լուրեր, մեք արգելք չենք. և հիրավի ի՛նչ այլ պաշտոն ուներ նա, բացի սորանից, կատարելու։
Մեղա, մեղա․ նա ինքը յուր անձը ձգել է այժմ կրիտիկոսների կարգը, քննելով Գամառ-Քաթիպայի Եզովպոսի առակները։ Այս բանում
