) ւտեսին տուն քանի մր զին յալ տաճիկ կմտնեն պիշերով և անոր նորահարս կինր աչացն 1' ոջև մինչև չաչս կլլկեն... ք’ Չարագործ Գասպար անուն չհայ մր տաճկաց հետ միանալով հայնկույսերոլ դարին
- ւուխր աոանձին տուն մը կշինե ու հոն շատ անմեղ և միամիտ հայ կիներ այլազգյսփց
■՛ոք կմատնե, շատ մը իր գիտցած հայու տուներր տա՛ճիկներ կխոթե թե' գիշեր, թե' ցե-
եկ և ամեն անաոակություն արձակ համարձակ կղործե»։
էշ 294, տ. 25. «Շողեր հանըմբ, Դորոթիա տուտուն թուղթն ու թավլան աոչևնին s <ոած իրենք ղվարնանայեն գատ, ոսփշներուն ալ ղաս կատան»—Նկատի ունի «Մեղուի»
863 թ. M 212-ում տպագրված «Տորոթիա տուտուին նամակները* ֆելիետոնը, ուր ասված
է՛ . «Լսեցի, որ մեծ պակասության մր մեջ կգտնվի ք եղեր, շիտակը շատ մեծ ցավ եղավ I նծի և շատ զարմացա, այնչափ, որ հավատալս չգար, ի*նչ, Ագապի տուտուն թուղթ շաղալը ֆերահաթ րնե“... Ւնչո“ւ համար... Հանըմ, իրավ է, որ հիմա ամառ ըլլալով i էն ղին, ասդին կպտտիս... Բայց չե՛ս մտածեր, որ ձմ եոը նորեն Բերա երթանց նե՝ հոն իրտերնիս նեղացած ատեն թոլղթեն, թավլուեն զատ ուրիշ բան մը չունինք... Չէ', տա¬ լուս, չէ՛, հանըմ и, չըւլա որ թուղթ խաղալը ձգես, միտդ բեր հեղ մր ի*նչ աղեկ ատեն անցնեինք թուղթ խաղացած գիշերնիս, վաստըկած րարաովնիս նոր մոտւոները կշի~ • եինք. կորսնցնեինք նե, աղաներեն մեկը կհաներ մեր ստակը կուտար...»։ Նալբանդյանր «Շողեր հանըմ3 անունը Ագապի անվան տեղ օգտագործել է սխալ¬ մամբ, «Մեղուի» 1893 թ. А6 226-ում տպագրված «Շողեր խաթունին տնակն ու իր ողոր- րելի քիրաճին» ֆելիետոնի տպավորության տակ* էշ 294, տ. 31. «Մանավանդ որ Իգնատիոսբ նոցա խիղնբ նանգստացրել է «ըոյորթ եծցրսւծ ու սուտ բաներեն» գրելով» — Հիշյա/ «Աո Իգնատիոս Արքեպիսկոպոս» աոաջ- ւորդող հոդվածում դրված է. «Վարդապետ, Վանեն եկած բազմաթիվ նամակներ կհաս- ոատեն, թե քու խորհրդովդ հոդ աոաշնորդարանին մեշ բազմակնիք ստորադրությամբ էահսեր մը շինվեր է պատրիարքարան ղրկելու համար, որուն պարունակությունը աս է եղեր, թե «այդտեղ հայ ժողովրդին վրա գործված ոճիրները ոչինչ բաներ են, ուստի և ■դետք չէ հավատալ, եթե մասնավոր անձինք զանոնք մեծցնելով պատմեն»։ Էշ 294, տ. 34. «Այո', ասում է «Մեղուն», մշեցոց կարավանը 6առաջ է գնում» — Նկատի ունի «Մեղուիв 1863 թ. Л? 226-ում տպագրված «Գիշերը ի Մշո դաշտ» հոդվածը, որտեղ նկարագրված է Մշո դաշտի գյուղերի բնակիչների գաղթը դեպի Բասենի և Կարսխ կողմերը> «Օրը ուրբաթ էր. գեղացիք ամենը իրենց վերշին վճիռը կտրած էինI Իրիկուն լուսնակի լասով րարձցին միատեղ և սկսան ցավելով ու իրարու սիրտ տալով շարժել երենց ոտները, այն ինչ գեղի մարագներն ու կալտեղերն անցան, ամենքը միասին դար¬ ձան մի ղաոն ու խեղճ հայեցվածք ձգեցին վեր իրենց տան և դաշտինրւ Երկու մանկա¬ մարդ և անմարդ կնիկներ՝ երկու երկու զավակ ունեին հետերնին, մեյ մեկը գրկեր էին, մեյ մեկն ալ կքալեցնեին ձեոքերեն բռնած, կարավանը հաոաշացավ. հուշիկ հուշիկ ետ մնացին, գրկասուն տզաք սկսան լալ ու մ եկալանքը կհնմն կային г Ստիպվեցան թշվաս մայրերը իրենց տղայոց դորովանաց նայելւ Նստեցան քարի մը վրա, քանի տղայք կու¬ լային, մարերու սիրտը կկարտեր, մեկալոնք կքնանային, բայց կարավանը կանցներ, քրդերեն այ խիստ երկյուղ կար այս միշոցներրւ Այս երկու կնիկներն էին Շողեր և Գո¬ հար, աոաշինը այրի էր, իսկ երկրորդի էրիկը' դարսերը պանդխտության գնացել էր... Ասոնց նստած տեղը մեծ փայտ մը կար, որուն վրա արագիլ բույնը դրել էր ոլ էա վայրկենիս, որ Շողերը կալար արագիլ կայնելով բանին մեշ, թևերը թափ տվավ ու ձա- 513 33-715
