|
Այս կարգեն է նաև հետևյալ տողը «Ցնորոտ Անդորրություններուն» մեջ, որ մյուս տողերուն բնական խաղացքին մեջեն մարախի մը պես դուրս կը ցատկե,
|
Անոնց թվումը տաղտկալի հարկ մըն է, մինակ պետք է 320 խոստովանիլ թե եթե ոչ շատ, գեթ բավական կարելի էր երկարել։
Հորինվածի տեսակետին գալով, ըսենք թե Մեծարենց ընդհանրապես հնչուն ու ինքնեկ հանգեր ունի, եթե ասիկա արժանիք մըն է․ «ը» ձայնին հաճախությունը շատ զգալի է․ բայց նորերը ատիկա ներդաշնակության պայման չեն նկատեր․ ճաշակի խնդիր, թերևս։ Գալով հատածի կազմության միջոցին բառերու վանկատումին, նորերը կը կարծեն թե եթե վանկը նայ տառերով կազմված ըլլա ներդաշնակության դեմ չըլլալե ավելի արտասանության նրբություն մը կու տա․ օրինակով խոսի՞նք.
|
«րը» ձայնը, հոս ըսա տաղաչափության, ներելի չէ, իբրև դիմորոշ հոդով ավարտող․ նորերը անճաշակ չեն գտներ այս բանը, ըսի՛։
«Ծիածանի» բարբառը ունի երաժշտականություններ․ իբրև օրինակ հիշենք «Շերամին Նինջը» և «Մտերմիկ Տեսիլները»։ Երկուքն ալ քերթության թանկ գեղորներ։
Կրճատումի խորթ ձևեր բնավ չունի «Ծիածան»ին հեղինակը, որչափ որ կը հիշեմ, ասիկա իմ աչքիս արժանիք չի թվիր․ դար մը վերջի սերունդը ապահովաբար մեզ ամենս ալ մեկ ջրով պիտի
