տրեխներ շինեցին իրենց համար. որ կերթային երկաթէ կօշիկներուն հետ կռուիլ։
Արդա՞ր Աստուած, եթէ դու աշխարհիս վերայ յանցապարտներ եւ մերթ եւս անմեղներ տանջելով կը լնուս ու կը կատարես արդարութեանդ չափն ու յատուցումն, միթէ անասո՞ւնքն եւս յանցապարտ են քո առաջ. - այդ անողորմ ամբարշտաց աղիքներ չե՞ս կտրատեր Նոցա փորին մէջ. դու որ Նինուէի անասնոց խնայեցիր, այս անխօսուն հեծող անասնոց դատաստանր չե՞ս տեսներ։
Արեւն ի մայր մտաւ, այլ ձեզ համար հանգիստ ու դադար չկայ, կտրի՞ճ ժամհարներ, Տովբիթի նման առաքինացէ՞ք, գիշերաժամուն ելէք՝ լուսնի լուսով ժողովեցէք Հայ մարտիրոսաց մշարներ. մայրերու գրկէն ու կուրծքէն մի՛ բաժնէք յօշոտուած մանուկներ. մի դպիք, մի՛ կրկտէք արիւնշաղախ դիակներ. պատան պէտք չէ՞, կանաչ խոտերու մէջ փաթթեցէք Հայոց կանաչացել եւ ժուռումուռ մեռելներ. թէ պատառ մի կտաւ կը գտնէք, կենդանւոյն մեռած Հայոց հոլանի կիներուն եւ կոյսերուն տուէք, որ պատատեն իրենց առականքը. բաւ է՝ թէ այդ անտէր շապիկներով եւ պատառատուն ցնցոտիներով թաղէք։ Թող նոցա ոգիներ երթան Երկնից մէջ պայծառազգեստ լինին։
Այլ գիտե՜մ ես, գիտե՜մ, ո՞վ Հայոց անթաղ դիակներ, ձեզ համար ոչ քահանայ կայ, ոչ ժամահար, ոչ յուղարկաւոր, ոչ սիրելի, ոչ բարեկամ. սարսուռ եւ արհաւիրք ամենուրեք տիրեր է, ո՞վ կը համարձակի կատարել ձեր թաղման հանդէսը։ Ո՞հ, ո՜հ Հայո՞ց որդիքներ, հող ու դաշտ շատ ունէիք, գետն ի երես դուք անհող, անծածկոյթ մնացիք, երկնից թռչունները եւ երկրի շուներ ժողովեցան՝ կերան ձեր մարմին, կրծեցին ձեր ոսկորներ, մինչ ողջ էիք՝ բռնութիւն զձեզ կեղեքեց ու քերթեց. եւ մեռնելէն յետոյ՝ թերեւս ասացիք թէ ազատուեցանք տառապանքէն, հանգչինք հողին մէջ. ո՛չ, ո՛չ, հանգստեան հող չտուին ձեզ. զի նոյն անողոք բռնութիւն՝ ձեր անշունչ դիակներն եւս հարստահարեց։
Ո՛վ Լուսի՞ն Լուսին, Հայոց աշխարհէն կուգաս, Բագրեւանդայ կոտորածի դաշտերէն անցա՞ր, այնպէս կը թուի որ գիշերաժամուն մէջ շառաւիղներդ արիւնոտ դիակներու վերայ զարնելով՝ երեսդ շառագուներ է։ Մի՛ անցնիր ճեպով. պահ մի կա՞ց Բիւզանդիոնի հորիզոնին վերայ, պանդուխտ Հայերուն լո՛ւր
