երեկո, երբ գեղեցիկ եղանակ կամ լուսին էր լինում ինքը միայնակ զբոսնում էր այգիում և Գևորգին խնդրում էր նստել մեծ ականթենու տակ և երգել։ Գևորգը երգում էր նորա համար շատ քաղցր և գողտրիկ երգեր… Նա երգում էր մինչև անգամ այնպիսի կտորներ, որոնց մեջ յուր սրտի խանդն զգացմունքներն էին արտահայտվում։
Շառլոտան, իհարկե, հայերեն չգիտենալով, չէր էլ հասկանում Գևորգի երգերի միտքը, բայց երբ սա մի օր կամեցավ թարգմանել նորան յուր շատ սիրած երգի մի կտորը, նա թողեց Գևորգին այգիում և անխոս հեռացավ նորանից…
Գևորգի մեջ մի կասկած զարթեցավ։
Նա զգաց, որ սխալված է, որ Շառլոտան նրան երբեք շի սիրել… Եվ այս տխուր ճշմարտությունն օրից օր ավելի հասկանալի էր գառնում նորա համար։ Իսկ այս երեկո արդեն ամեն բան պարզվել էր։ «Գուստավի աղջիկը,— մտածում էր ինքն իրեն Գևորգը,— ոչ միայն անկարող եղավ իմ զգացմունքը բաժանել, այլև ծիծաղեց ինձ վերա երկաթե վանդակները դիտմամբ շալակել տալով ինձ, որպեսզի զգալ տա ինձ նման թշվառականին յուր և մի խեղճ գործավորի մեջ եղած անհամեմատելի անհավասարությունը…»։
Այս խորհրդածություններն ալեկոծում էին դարձյալ խեղճ Գևորգի գլուխը, երբ նա հասավ տուն։
Խեղճ Թամարը երկար դրսում կանգնած` սպասում էր յուր որդուն, որովհետև նա այս երեկո սովորականից ավելի ուշացավ։ Երբ Գևորգը մոտեցավ բակի դռանը, մայրը վազեց նորա առաջ։ «Հոգյակս, ինչու՞ այսքան ուշացար»,— հարցրավ նորան մայրական խանդաղատանոք։ Գևորգը այնքան վրդովված էր, որ մոր հարցին ոչինչ չպատասխանեց։ Թամարը սաստիկ այլայլվեց։ Ի՞նչ է պատահել արդյոք նորան» — շշնջաց ինքն իրեն խեղճ մայրը և վազեց որդվո ետևից դեպի տուն։
Այստեղ Գևորգը պատմեց նորան յուր տխրության պատճառը։ Մայրն, իհարկե, մեծ նշանակություն չտվավ որդու պատմածներին, բայց աշխատեց մխիթարել նրան. «Դու քո գործը շինիր, որդի,— ասում էր նորան, — աշխատիր որքան կարող ես մի քանի շահի ետ գցել, և երբ ժամանակը կհասնի,
