— Ով մտիկ կտա՞... լավ եք ճանաչել Անիչկին։
— Թողեք ես նրա մորից հարցնեմ,— մեջ մտավ մի երրորդը։
— Չէ՛, չէ՛. այդպես բան չանես։
— Ես ուրիշ բան կհարցնեմ, թողեք, — և նա սկսավ կանչել տանտիկնոջը։
— Մաշա՛, Մաշա՛։ — Մարիա Սերգեևնան թողեց յուր խոսակիցներին և կոտրատվելով անցավ մի խումբ երիտասարդների միջից և նրանցից ամեն մինին մի ժպիտ բաշխելով մոտեցավ իրեն կանչող բարեկամուհուն։
— Մաշա՛ ջան, մի Անիչկիդ մտիկ արա՛ է։
— Հա՛ ի՞նչ կա, մտիկ եմ անում։
— Ախար էս բոյին, էս շենքն ու շնորհքին աղջիկն առանց փեսա կթողնե՞ն, մի ասա տեսնեմ, ե՞րբ ես նշանելու, է՜։
— Նուշկա ջան, դուն իսկի դարդ մի անի, փեսաները քանիսն ուզես ջեբումս պատրաստ են, որն ուզենամ կհանեմ։
— Չէ, չէ. Մաշա ջան, դու այն ասա, մեկ լավ տղա իսկի մտքումդ ունի՞ս, թե չէ։
— Լավ տղա՞, այ, նրանից ավելի լավ տղա՞,— և այս ասելով նա մատնացույց արեց իշխան Դիմիտրին, որը փառավոր շիկով կանգնած էր երիտասարդուհիների խմբի մեջ։ Խոսակից կանայք միմյանց նայեցին խորհրդավոր հայացքով։
— Իմ Անիչկան հասարակ մարդու կին չի դառնալ. նա իշխանուհի պիտի լինի,— ավելացրեց Մարիա Սերգեևնան և ծիծաղեց։
— Ուրեմն կարո՞ղ ենք շնորհավորել,— հարցրին նրան մի քանի կողմից։
— Կարող եք, բայց մի քանի օրից հետո,— պատասխանեց նա և ուրախ-ուրախ հեռացավ դեպի մի ուրիշ խմբակ, որ կանչում էր նրան։
Բայց Մարությանը դեռ հոգեկան արբեցության մեջ էր, դյութում էր նորից։ Եվ ո՞րտեղից կարող էր նա գուշակել, թե այդ միևնույն րոպեին, երբ նա իրեն ամենից երջանիկ մարդն էր համարում, ընդհակառակն, ամենից դժբախտն էր։
