Էջ:Muratsan, vol. 1.djvu/403

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

«Մի փոքր ժամանակից հետո մի այսպիսի երեկույթ էլ ինձ համար կպատրաստվի, — մտածում էր նա, — բոլոր քաղաքը կշնորհավորի մեր միությունը և Աննա հավիտյան իմս կլինի»:

Բայց չարաճճի աղջիկներից մի երկուսը լսել էին Մարիա Սերգեևնայի հայտնությունը և նրանք շտապեցին շնորհավորել Անիչկային նրա իշխանուհի դառնալը:

— Դուք կատա՞կ եք անում, ես ձեզ չեմ հասկանում, — հարցրեց Աննան շփոթված:

— Դու իզուր ես ծածկում, մենք գտենք, որ այս երեկույթը իշխան Դիմիտրի համար է ստեղծված:

— Եվ իշխանը ձեր փեսացուն է:

— Այդ սուտ է:

— Ձեր մայրն ասաց:

— Անկարելի է,— բացականչեց օրիորդը և շտապեց մոր մոտ, կանչելով նրան յուր առանձնարանը:

— Հա, ի՞նչ է պատահել, Անիչկա ինչո՞ւ համար ես վրդովված:

— Դու իշխան Դիմիտրին քո փեսա՞ն ես համարում, — բարկացած հարցրեց օրիորդը:

— Ի՞նչ կա ի՞նչ է պատահել:

—Ես դեռ խոսք եմ հարցնում:

—Հա ի՞նչ է չե՞ս հավատում:

—Այդ վերջին խոսքը լինի նրա մասին, թե չէ ես այս րոպեին սկանդալ կանեմ ամբողջ դահլիճի մեջ:

— Դու գժվել ե՞ս Անիչկա, ի՞նչ է պատահել:

— Իմ ամուսնության գործը ինձ է վերաբերում և ոչ թե ձեզ, խնդրում եմ այդ մասին էլ խոսք ու զրույց չանեք ոչ մի տեղ:

— Բայց առաջ բանը հասկացիր...

— Բավակսն է, էլ ոչիչնչ չեմ ուզում լսել, — զայրացած ընդհատեց օրիորդը մոր խոսքը և դուրս գնաց:

«Հիմա՛ր, հիմա՛ր», — շշնջաց նա և աղջկա ետևից դուրս գնաց դահլիճը:

Պարոն Մարությանը, որ հեռվից դիտում էր Աննայի