Էջ:Muratsan, vol. 1.djvu/404

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ամեն մի շարժմունքը, շատ անհանգստացավ նրա վրդովված դեմքով դահլիճ մտնելը տեսնելով և հետևապես շտապեց պատճառն իմանալու։

— Ոչինչ չկա,— հակիրճ պատասխանեց Աննան նրա հարցին։

— Այդ անկարելի է, Անիչկա, դու չափից դուրս վրդովված ես, ես այդ տեսնում եմ։

— Հավատացիր, որ ոչինչ չկա։

— Չեմ կարող հավատալ. ես անհանգստությունից մեռնում եմ։

— Բայց ես չեմ կամենում, որ դու էլ տխրես։

— Օ՜հ, Աննա, մի՞թե կարող էի սպասել քեզանից այդ խոսքը. ինչո՞ւ համար պետք է ես ուրախ լինեմ, երբ դու արդեն տխուր ես։

— Լավ, արի, ես կասեմ քեզ պատճառը։ — Եվ քաշվեցան դահլիճի մի անկյունը։

— Իմ մայրը մտածում է ամուսնացնել ինձ այս հիմար իշխանի հետ, և այս խոսքը այս երեկո խոսացել է յուր մի քանի բարեկամուհիների հետ։

— Աստված իմ, ի՞նչ եմ լսում,— սարսափով բացականչեց Մարությանը,— մի՞թե այդ հնարավոր է։

— Իհարկե չէ. և ես նրան հասկացրի, որ այդ յուր գործը չէ, որ իմ ամուսնության խնդիրը միայն ինձ է վերաբերում։

—Բայց ես վախենում եմ, Անիչկա, որ քեզ կխլեն ինձանից...

— Ինձ կխլե՞ն.՝ երբեք. ամեն բան կարող են անել դրանք, բայց բռնանալ իմ զգացմունքների վերա, այդ չեն կարող։ Ես ավելի լավ կհամարեմ իմ կյանքից զրկվել, քան թե իմ Տիրանից է:

— Դու մի հրեշտակ ես, Անիչկա, մարդկային մարմնով աշխարհ իջած, — զգացված բացականչեց երիտասարդը և քնքշաբար սեղմեց սիրուհու աջը յուր ձեռների մեջ։

Բայց Աննայի մայրը հեռվից դիտում էր աղջկա բոլոր քայլերը, նա տեսավ, թե ինչպես Մարությանը մոտեցավ