Երբ Մաշտոցյանը դուրս գնաց, ուսուցիչը խորամանկությամբ մոտեցավ մայր իշխանուհուն և կեղծավոր ժպիտով հարցրեց.
— Կարող եմ արդյոք շնորհավորել իշխանուհուն յուր սիրելի դստեր արժանավոր նշանադրությունը։
— Նշանադրությո՞ւն,— զարմացմամբ բացականչեց իշխանուհին,— այդ աոաջին անգամ ձեզանից եմ լսում։
— Մի՛ ծածկեք ձեր բարեկամից այն, ինչ որ բոլոր քաղաքն արդեն գիտե,— շարունակեց Ջոմարջիձեն խորամանկությամբ,— ես միայն կարող եմ ուրախանալ ձեր դստեը բախտավորության համար։
— Այդպես բան չկա դեռ, իշխան, ձեզանից ծածկելու ոչինչ չունինք։
— Ուրեմն ինձ սխալեցրել են։
— Անպատճառ։ Բայց ում համար են ասում, թե Ամալիայի փեսացուն է։
— Ահա՛ այս երիտասարդ վաճառականի։ Եվ եթե. թույլ կտաք ինձ անկեղծ լինելու, կասեմ, որ մեր իշխանների շրջանում շատ արհամարհանքով են նայում ձեր այս ընտրությանը։ Իշխանուհիներից շատերը ափսոսանքով են խոսում օրիորդ Ամալիայի մասին, և խիստ զարմանում են, որ նա թույլ է տվել իրեն այդպես անխղճաբար յուր անունը անպատվելու։
— Ուրեմն գտնվել են մարդիկ, որ հավատացել են այդ շինծու լուրերին,— հեգնական ժպիտով հարցրեց իշխանուհին։
Այդ դեռ բոլորը չէ,— շարունակեց ուսուցիչը,— մեր երիտասարդ իշխաններից մեկը, որ հայտնի է մեր մեջ յուր զարգացմամբ և կալվածների մեծ հարստությունով և որը տեսել է Ամալիային պարահանդեսում, պատրաստվում է եղել այս օրերս օրիորդի ձեռքը խնդրելու, բայց լսելով այդ դժբախտ լուրը, հուսահատվել է, և ինչպես ասում են՝ վճռել է հեռանալու քաղաքից, այդ անհավասար ամուսնության հարսանիքը չտեսնելու համար։
— Աստված իմ, աստված իմ, այդ քո եղբայրը, մայրիկ, մեզ պիտի խայտառակե աշխարհքում.— վրդովված բպցակնչեց
