— Դուք, կարծեմ, այդպես կարգադրեցիք։
— Այո՛, բայց իմ կարգադրությունը միայն անպետքների մասին էր։
— Ես էլ միայն անպետքները թափեցի զամբյուղը։
— Իսկ պիտանինե՞րն ինչ արիք։
— Պիտանիներ չկային։
— Ախ, պարոն Սարյան, ինչ եք ասում, մի՞թե կարելի է. ո՞ւր է. տվեք ինձ այդ նյութերը։
Սարյանը զամբյուղը Մոմճյանի առջևը դրավ։
— Հապա, կարդացեք. ինչ բանի մասին է գրված, օրինակ, հենց այստեղ։— Մոմճյանը ձեռքը զամբյուղը տանելով և մի հաստ տետրակ հանելով՝ տվավ այն Սարյանին։
— Սա իբրև թե մի վիպակ է։
— Ի՞նչ կնշանակե «իբրև թե»։
— «Իբրև թե»— կնշանակե այն, որ հեղինակը յուր գրվածքի անունը «Վիպակ» է դրել, իսկ նա մի տղայական, անմիտ, անճաշակ, հակասություններով լի և մանավանդ անճոռնի լեզվով դրված մի առասպել է։
— Շատ լավ. ձեր պաշտոնն էլ հենց այն է, որ անճոռնի լեզուն ուղղեք...
— Ենթադրենք թե լեզուն ուղղեցի, իսկ նրա անմիտ ու անճաշակ բովանդակությու՞նը, նրա հակասություններն ի՞նչ անեմ, ես խո չեմ կարող այդ թերություններն էլ ուղղել։
— Իսկ սա՞ ինչ բան է,— նորեն մի գրվածք հանելով զամբյուղից, հարցրեց Մոմճյանը։
— Սա էլ, իբրև թե, ոտանավոր բանաստեղծություն է։
— Դարձյա՞լ «իբրև թե», զարմանում եմ, եթե բանաստեղծություն է, ուրեմն բանաստեղծություն է։
— Այդպես է գրված ոտանավորի վերնագրի տակ, փակագծերի մեջ։
— Եթե այդպես է գրված, ուրեմն բանաստեղծություն է :
— Ոչ, պարոն. դա մի համբակի, կամ, գուցե, հայոց լրագիրներով հայերեն սովորող մի տիրացուի խելքի արտադրությունն է։
— Հապա կարդացեք լսենք։
— Լսեցեք, վերնագիրն է՝ «Խավարի թագավոր»։
