-Նա էլ թագավորի հետ է։
Իշխանը, որ մինչև այն նստած էր աթոռի վրա, վեր կացավ տեղից և սկսավ անցուդարձ անել սենյակի մեջ։ Նա ոչինչ չէր խոսում, բայց դեմքն արտահայտում էր հուզում և վրդովմունք։
Երկար անխոս ճեմելուց ետ նա կանգ առավ հանկարծ սենյակի մեջ և աչքերը սեպուհի վրա սևեռելով՝ հարցրեց.
-Վա՛հրամ, ի՞նչ ես մտածում այժմ անելու։
Սեպուհը չպատասխանեց. նա միայն ուսերը շարժեց։
-Ի՞նչ ես մտածում անելու. պատասխանի՛ր,-կրկնեց իշխանը։
-Եթե զորք ունենայինք, եթե իշխաններից գոնե մի երկուսը միանային...։
-Զորք չունինք և իշխանները չեն միանում... այդ արդեն գիտենք... Ուրիշ ի՞նչ գիտես, ա՛յն ասա։
-Էլ ուրիշ ի՞նչ ասեմ, մենք միայնակ ենք. «մի ճեռը ծափ չի տալ», «մի ծաղկով գարուն չի գալ»։
Իշխանը մի քայլ առաջ անցավ, ձեռքը դրավ սրին և գլուխը վեր բարձրացնելով՝ հպարտ-հպարտ նայեց սեպուհի վրա։
-Էլ ուրիշ ոչինչ չե՞ս կարող ասել,-հարցրեց նա կրկին:
-Ոչինչ,-պատասխանեց սեպուհը։
-Իսկ ես կասեմ, որ «մի ձեռը ծափ կտա» և «մի ծաղկով գարուն կգա»։
Սեպուհը ժպտաց։
-Անկարելի է, տեր Մարզպետունի։
-Հաստատուն կամքի և անձնվեր աշխատության առաջ անկարելի ոչինչ չկա։
-Մենք ամեն բան արինք և սակայն չշահեցանք ոչինչ:
-Մենք երկուսս միասին, այո՛, ամեն բան արինք. բայց ես, Մարզպետունի իշխանս, ամեն բան չարի. ես դեռ ուրիշ պարտք ունիմ կատարելու։
-Ի՞նչ է մնում քեզ այլևս անելու։
-Այդ մասին կհայտնեմ ես վաղը, հրապարակով, բոլոր ամրոցական զորքերի և Գառնիին ապաստանող իշխանազունների առաջ։
