յուր նաժիշտների հետ միասին իջավ կղզու ափը` հաղթական երգերով վերադարձող քաջերին դիմավորելու:
Հայերն այս կռվում կորուստ չունեցան. վիրավորվել էին մի քանի հոգի, որոնց` կղզին հասնելուն պես, թագավորը հրամայեց փոխադրել հարմար կացարան՝ զգուշությամբ խնամելու համար։ Այնուհետև հոգևոր հայրերը մատուցին տաճարում գոհության պատարագ, որին ներկա էին թագավորը, թագուհին և բոլոր զինվորները։ Ապա վերջինները կատարեցին հաղթության խրախճան, որին մասնակցեց շրշականերից ժողոված գյուղական ամբոխը։
Բայց թագավորը տխուր էր և դալկադեմ. նա ժամանակից առաջ քաշվեցավ յուր կացարանը, առանց զորքի ուրախության մասնակցել կարողանալու։
Այս հանգամանքն անհանգստացրեց թագուհուն և նա դիմեց արքայի մոտ՝ նրա տխրության պատճառն իմանալու։
-Ես վիրավորված եմ,-ասաց թագավորը մեղմ ձայնով։
-Վիրավորվա՞ծ...-բացականչեց թագուհին.-ինչո՞ւ ուրեմն չես հայտնում մեզ այդ... ու՞ր է վիրաբույժը... կանչենք նրան այստեղ...։
-Թո՛ղ, ես չեմ կամենում զորքի ուրախությունը խանգարել...մի օրից հետո էլ կարող ենք մենք այս վերքը դարմանել,-ընդհատեց նրան թագավորը։
-Բայց դու գունատ ես և թախծադեմ. անշուշտ խոր է քո վերքը...։
-Ես տխուր եմ այն պատճառով, որ կենդանի վերադարձա այստեղ...։
-Աստվա՜ծ իմ... Դու դարձյալ նույն մտքերո՞վ ես զբաղված։
-Ես ցավում եմ, որ մահացու չէ վերքս:
-Խնայի՛ր ինձ, աղաչում եմ...-աղերսեց թագուհին։
-Այո՛, թշնամին արդեն նահանջում էր, երբ մի նետ եկավ և ցցվեց իմ կողերի մեջ... Ես ուրախացա... կարծեցի թե իմ զորքի հաղթանակը կպսակվի իմ մահվամբ. այդ պատճառով էլ իսկույն դուրս քաշեցի նետը, որպեսզի նրա հետ միասին ելներ և իմ հոգին. բայց ավա՜ղ... Արաբացու
