Էջ:Muratsan, vol. 4.djvu/371

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

կյանքը. կատարի՛ր այն` ինչ որ քարոզում ես աշակերտներիդ, և քո հիշատակը եկող սերունդները կօրհնեն...

-Ի՞նչ պիտի լինի իմ գործը Դվինում,-հարցրեց վեհափառը։

-Պիտի հովանավորես այն մարդկանց, որոնք քո հոգևոր ծառաների անունով կապրեն կաթողիկոսարանում։ Ցերեկը նրանք պիտի քնեն, իսկ գիշերը գործեն։

-Իսկ եթե մատնիչները մեզ խանգարե՞ն։

-Այն ժամանակ մի քանի մարդկանց մահ կհասնի, նրանց թվում, գուցե, և հայրապետին. բայց այդ զոհերն անհրաժեշտ են։

-Ծանր պայման է այդ...

-Ի՞նչ, մեռնե՞լը։ Կա՞ միթե ավելի դյուրին և սիրելի բան, քան հայրենյաց համար մեռնելը։

-Քաջի և հայրենասերի համար, այո, դյուրին է, բայց...

-Դու քաջ չես, վեհափառ տեր, այդ գիտեմ. բայց հայրենասեր ես, այդ չես ուրանալ։

-Թո՛ղ կատարվի քո կամքը, սիրելի իշխան, եթե աստված մահ է որոշել ինձ համար, կընդունեմ նրան հոժարությամբ։ Մարտիրոսների կարգը չեն դասիլ ինձ, գիտեմ, բայց անեծքը գոնե չի մոտենալ իմ շիրմին,-խոսեց վեհափառը վճռական եղանակով։

-Աստուծով ազատ կմնաս փորձությունից, վեհափառ տեր, բախտն արդեն ծիծաղում է մեզ, անկարելի է, որ այս վերջին ձեռնարկությունը ևս չհաջողե նա մեզ,-հուսադրեց իշխանը կաթողիկոսին։

-Տեսնենք. գուցե աստուած լսե արդարների աղոթքը։

Իշխանը վեր կացավ տեղից, համբուրեց վեհափառի աջը, և շնորհակալություն անելով նրան յուր խնդիրը չմերժելու համար, հարցրեց, թե ե՞րբ կհաճի մեկնել Բագարանից։

- Նույնիսկ վաղը, եթե անհրաժեշտ է շտապել,-պատասխանեց կաթողիկոսը։

-Այո, անհրաժեշտ է. յուրաքանչյուր ավուր կորուստը անփոխարինելի վնաս կարող է բերել մեզ։