մեծ փառք պատրաստեց յուր դստեր համար. այդ փառքը վայելեց իմ թագուհին...
-Այո՛, և, սակայն, ներկան մոռացնել տվավ անցյալը։
-Ինձ թվում է, թե առավել արդարացի կլիներ, եթե ներկայի փոքրիկ վշտերը աշխատեինք մեղմացնել անցյալի քաղցր հիշատակներով։
-Որո՞նք են դրանք, Սեդա, ես չեմ հիշում, ես քաղցրություն չեմ տեսել իմ ամուսնական կյանքում։
Սեդան խորհրդավոր եղանակով ժպտաց։
-Դու ծիծաղո՞ւմ ես, մայր Սեդա. հապա հիշի՛ր, թվի՛ր այդ քաղցրությունները, գուցե ես այնոնք մտաբերելով իմ այժմյանց ցավերը մոռանամ։
-Օ՜, շատ երկար կտևե այդ, թագուհի. դու պետք է հանգստանաս։
-Ոչ, ասա՛, պատմի՛ր. իմ հանգստությունը քո զրույցների մեջ եմ գտնում, այս գիշեր քունը չի մոտենալ աչքերիս, պատմի՛ր, ես լսում եմ։
Այս ասելով թագուհին նորից պառկեց` հոլանի թևը բարձերին և ձեռքը ծնոտին հենելով։ Սեդան վեր կացավ և ծածկեց նրան մի նրբագործ շղարշով։
-Եվ այդպես, ուրեմն, մոռացել ես դու բոլորը, իմ սիրելի թագուհի, այժմ կհիշեցնեմ...
-Հապա՛։
-Մտաբերո՞ւմ ես այն օրը, երբ դու և մեծ իշխանուհին վերադարձաք Խաչենից։
-Հիշում եմ. երկու օր էր, ինչ Մարզպետունի իշխանը հեռացել էր մեր ամրոցից։
-Եվ ես պատմեցի քեզ բոլորը, ինչ որ ձեզանից հետո անցել էր Գարդմանում։
-Այո՛, և ես շատ վշտացա, որ արքայորդուն չէի տեսել։
-Եվ ինչպե՜ս նրա մասին արած իմ նկարագրությունները ոգևորում էին քեզ։
-Հիշում եմ։
-Հենց այդ օրը սուրհանդակ հասավ Բագրևանդից, որ հայտնում էր, թե Յուսուփը Աշոտի գալը լսելով` խույս է տվել
