եմ ես այդ հրամանը խնդրում ձեզանից,— հարցրեց լուսարարը վիրավորված ձայնով։
— Ի՞նչ հարկավոր է, որդի, ես արդեն գիտեմ պատճառը. դու գնա Մալուխյանի մոտ և հարկ եղածը նրան բացատրիր։— Այս ասելով՝ սրբազանը շտապով վեր կացավ տեղից և, կարծես, այցելուի ետևից փախչելով՝ ուղղվեցավ դեպի առանձնարանը, հրամայելով Հակոյին հետևել իրեն։
Երբ վերջինս մոտեցավ, նա շշնջալով ասաց․
— Այ տղա, դուրս տար դրան այստեղից շուտով։
— Ի՞նչ կա, սրբազան, ի՞նչ իմացար,— հետաքրքրվեց Հակոն։
— Դուրս տար, ասում եմ, ապուշ, ինչ մասլահաթի ժամանակ է,— բարկացավ սրբազանը և ներս մտնելով առանձնարանը՝ դուռը ետևից փակեց։
Հակոն վերադարձավ, վերցրեց սեղանի վրա դրված ծրարը, հանձնեց լուսարարին և դահլիճի դուռը բանալով՝ հրավիրեց վերջինիս ելնել ընդունարանից։
Լուսարարը շուռ եկավ մեքենայաբար և մտամոլոր դուրս գնաց առաջնորդարանից։
— Տո հիմար, ո՞ւր ես այն խելագարին ներս բերել այստեղ,— հարցրեց սրբազանը սենեկապանին, երբ վերջինս ներս եկավ սարկավագի գալստյան պատճառն իմանալու։
— Խելագարի՞ն, մի՞թե նա խելագար է, սրբազան․․․
— Իհարկե, ինչպե՞ս է որ չես իմացել։
— Ինչպե՞ս իմանայի, սրբազան։
— Ինչպե՞ս պիտի իմանայիր, ապուշ, չէիր տեսնում որ աչքերը խառնված, մազերը գզգզված, պինչերը լայնացած․․․
Այդպես բաներ ես չեմ նկատել։
— Իհարկե, չէիր նկատիլ, քանի որ դու եկողի դեմքին չես նայում, այլ գրպանին։
— Սրբազան.․․
— Դե, լավ, մի երկարացնիլ։ Ասա տեսնեմ, դուրս անել տվիր գժին , թե՞ ոչ։
— Բոլորովին։
— Պատվիրիր որ բակի դուռը փակեն, նա կարող է
