— Բարի երեկո, սիրելի ագուլեցիք,— կրկնեց նորեկը և մոտենալով մորթե գլխարկը հանեց։
— Խոջա-Անձրև, այդ դո՞ւ ևս,— բացականչեց քահանան և վեր կացավ տեղից։
— Այո, տեր-հայր, խոնարհ ծառադ եմ,— պատասխանեց խոջան և շտապեց, համբուրեց տեր-հոր աջը: Ապա դառնալով ժողովականներին՝ ողջունեց նրանց։
— Այս ո՞ր խաչից... հանկարծ Ագուլիսում... մեր տանը:
— Ջեզ հյուր եկա, տեր-հայր. մի՞թե չեք ընդունում։
— Աստծո հյուրն ես, բարեկամ, տեղ ունիս գլխիս վրա. միայն թե բարի լինի գալստյանդ պատճառը։
— Դուք փառավոր կրակ ունիք. թույլ տվեք դեռ մի փոքր տաքանամ. բուքն ու քամին մարմինս սառեցրել են...— ասաց խոջան՝ չկամենալով հայտնել իսկույն գալստյան պատճառը։ Ապա մոտենալով կրակարանին, սկսավ տաքանալ։
— Տաքացիր, տաքացիր, հետո կխոսես,— ասաց քահանան և մոտ եկավ խոջային։
— Արդյոք օտար մարդ չկա՞ այստեղ, — հարցրեց վերջինս շշնջալով։
— Ոչ, բոլորն էլ մերոնք են,— պատասխանեց տեր-հայրը։
— Բայց ինչո՞ւ են հավաքվել։
— Ասում են շահը պիտի գա. հավաքվել են խորհուրդ անելու թե՝ ի՞նչ ձևով ընդունեն նրան։
— Այդ լավ է. ուրեմն հարմար ժամանակին հասա,— ասաց խոջան և քահանայի հետ միասին հառաջացավ դեպի ժողովականների սեղանը և նստեց երեցի մոտ։
— Մի փոքր առաջ, տեր-հայր, կամեցար իմանալ թե արդյոք բարի՞ է գալստյանս պատճառը,— խոսել սկսավ խոջան ի լուր ժողովականների.— այժմ կհայտնեմ թե՛ ձեզ և թե մեր ագուլեցի եղբայրներին։ Գալստյանս պատճառը բարի չէ, բայց մենք պիտի աշխատենք բարի դարձնել...
— Ի՞նչ, ի՞նչ է պատահել,—. հարցրին այս ու այն կողմից:
— Շահը գալիս է այստեղ...
— Այդ գիտենք.— ընդհատեցին մի քանի ձայներ։
