Գ
Անցավ մի շաբաթ և այդ միջոցին խոսք ու զրույց չեղան երիտասարդի սկսելիք պարապմունքի մասին, որովհետև ամենքի համար էլ պարզ էր թե ինչո՛վ կարող է զբաղվել մի երիտասարդ իրավաբան։ Նրա առաջ բաց էին թե՛ պետական պաշտոնների և թե՛ մասնավոր պարապմունքի արդյունավոր ճանապարհները։ Եթե առաջինը չհաջողվեր, երկրորդի համար բավական էր երկու տող հայտարարություն և, ահա՛, հաճախորդները իրար թևակոխելով կլցվեին փաստաբանի նորաբաց ընդունարանը։
Այս էին մտածում Կամսարյանի ծնողները և ցանկանում, որ Պետրոսը առժամանակ հանգստանա և մանավանդ թե կազդուրվի զովարար ամառանոցում, ուր մտադիր էին տեղափոխվել քիչ ժամանակից հետո։
Սակայն մի օր զարմանքով տեսան նրանք, որ իրենց որդին ինչ որ պատրաստություններ է տեսնում։ Նա գնել էր ճանապարհի նոր հագուստ, երկարաճիտ կոշիկներ, ձիու թամբ, նոր տեսակի պայուսակ, որսորդական հրացան և այլ այնպիսի իրեր, որոնք կարող էին հարկավորվել միայն վայրենի տեղերում, ուստի հետաքրքրվեցան իմանալ թե ինչու համար են դրանք։
— Պիտի ճանապարհորդեմ,— ասաց նա ծնողներին։
— Պիտի ճանապարհորդե՞ս... ի՞նչպես, ուրեմն ամառանոց չի՞ պիտի գաս,— հարցրեց երիտասարդի մայրը անհանգստությամբ։
— Ոչ, պիտի գնամ դեպի հեռավոր հայ գյուղերը և, ո՛վ գիտե, գուցե շատ ուշ վերադառնամ, կամ... (ուզում էր ասել «բոլորովին չվերադառնամ», բայց զգալով, որ լավ չէ վախեցնել ծնողներին, խոսքն ընդհատեց)։
— Այդ անկարելի է,— ճչաց իսկույն տիկին Կամսարյանը, կամ յուր լեզվով ասած' Լիդիա Պավլովնան, որ մի պարարտ, կլորիկ և թեպետ հիսունը անցած, բայց դեռ գրավչադեմ և հաճելի լինելու առավելություններով օժտված կին էր,— այո՛, անկարելի է... այսքան ժամանակ հուսով սպասել եմ քո դարձին, որ գոնե ամառվա ամիսները միասին անցնենք, իսկ դու ասում ես թե պիտի ճանապարհորդես, ոչ, այդ չի լինիլ,— ասաց տիկինը վճռաբար և մեջքը թիկնաթոռին տալով աշխատեց պարարտ մարմինը զետեղել նրա վրա կարելվույն չափ հանգիստ։
