Մին էլ տենում ես էն բաները, որ ըստեղ տեհել իմացել են, դիփ մին-մին դուրս են տվել գազեթում։ Մարդ արմանում ա թե` ախպեր, բա էդ տնաքանդնին էս հինգ տարվա միջումը ըսկի մի բան էլ ա մտահան չարի՜ն։ Մի հետ ըստեղ մի թեմական էր եկել, հոգևոր տերի հրամանովն ուզում էր երեխանց հմար հուսումնարան բանա, անունը Պռոշյանց էր, գիտում չեմ, ճանաչում ես թե չէ։
— Ճանաչում եմ,— ասաց Պետրոսը։
— Հա, ուզում էր բանա։ Ղորթ ա, էլլիկը (ժողովուրդը) փող չուներ, հուսումնարանի բանը գլուխ չեկավ, ամա դե ինքը խի լավ մարդ էր. հետը քաղցր զրից ինք անում։ Չուն նրա մին գիրը Դիլի ձեռքս էր ընկել, կարդացե՛լ ի, գիտում ի, որ լավ գրող ա։ Մին օր հարցրի թե պարոն թեմական, էդ հին-հին բաները որդից ես մացել, որ գրել ես։ Ասավ՝ րեխությունից։ Ասի՝ բա էդ ոնց ա, որ քսան, էրեսուն տարումը մոռացել չես, դիփ ընենց սարքին գրել ես։ Ասավ ընենց ա, մոռանալ չեմ։ Ասի բա խի ես մոռանում եմ։ Ասավ ընդուր, որ աստոծ քոլ գոգրեն ուրիշ թահր ա շինել, իմն ուրիշ։ Ասի բա խի՜ իդենց շատ եք գրում, ախր մինը գրըմ եք բոլ ա (բավական է), էրկուսր գրըմ եք բոլ ա. խի որ ճոնդը կցում եք, էլ բաց չեք թողնում։ Ասավ ընենց ա, ճար չի լիլ, որ չըգրենք ջաններս մղմող (ցեց) կընկնի։
— Բա է՜, ասել ա հիվանդութին ա, էլի՛ ,— զարմացավ Պետին։
— Հիվանդութին ա, բա։ Չե՞ս տենում, մինը որ մեր շենից գնըմ ա արանը հունձի, ընտեղի դարաուսից (ճահճաջուր) խմում, գալիս ա ըստի՝ ջերմը բողազիցն ա կենում։ Տաքութինի թյունդ վախտը տել ա տալի (զառանցում է) ասում ա՝ «հրեն սա տանեն էկավ, հրեն դժոխքը բացվել ա, յա չէ հրեշտակեին կռիվ են տալի սատանոց հետ»։ Ասըմ ես. ա բալամ, ըստի սատանա չկա, ըստի դժոխք չկա, էդ խի դհե բաներ ես խոսում։ Ասում ա «բա քոռ եք, տենում չեք էն պուզավուր (եղջերավոր) մեծն սատանեն, որ հաքին կռացրած, ալավի (բոցեղեն) ջիդան (նիզակ) ձեռքումը, կրոքները (ատամները) ղրճըցնելեն հրես գալիս ա թե մեզ կուլ տա»։
