Այդ թանգարան կոչվածը ոչ այլ ինչ էր, եթե ոչ մի հասարակ խուց, ուր պահվում էին եկեղեցական այնպիսի սպասներ, որոնք թե՛ տանկագին և թև՛ քիչ գործածական էին. ինչպես օրինակ, արծաթե բուրվառներ, խաչեր, սկիհներ, մեռոնի տուփեր, թագեր, սաղավարտներ, գավազաններ և այլն։ Դրանց մեջ ո՛չ միայն թանգարանի վայել «հնություններ» չկային, այլև շատերը «յարմուկի» ապրանք էին՝ պատրաստի գնված Նիժնիում կամ Մոսկվայում։ Այդ ապացուցանում էին իրերից մի քանիսի շուրջը քանդակված ռուսերեն աղոթքներն ու մակագրություններն, որոնք հնի դեմ կազմում էին «նոր», խայտաբղետ հակադրություն և կարծես ծաղրում Սևանի անապատում «հին հիշատակներ» պտրողներին...
Այդ մասին Կամսարյանը մտածեց մի քանի վայրկյան «իբրև ճշմարիտ ուխտավոր» և նրա շրթունքներին խաղաց դառը ժպիտ։
— Ինչո՞ւ այս խուցին թանգարան անուն եք տալիս,— հարցրեց նա լուսարարին։
— Ի՞նչ կլինի որ,— նկատեց վերջինս։
— Ախար «թանգարան» այն տեղին են ասում, ուր շատ հին ու թանկագին բաներ են պահվում. ձեր ունեցածը միայն եկեղեցական սպասներ են։
— Մենք էլ ունենք շատ հին ու թանկագին բաներ, հիմա պիտի շանց տամ, որ համբուրես. քե հենց դրա համար եմ բիրել ըստեղ,— ասաց վարդապետը մի առանձին վստահությամբ։ Ապա մոտենալով թախտի վրա դրված մի սնդուկի, բացավ նրա խուփը և մի աղոթք մրմնջալով՝ սկսավ հետզհետե դուրս հանել այդտեղից մետաքսյա թաշկինակներում փաթաթած ոսկեզօծ ու ակնազարդ խաչեր, նշխարատուփեր, արծաթակազմ ավետարանիկներ և այլ կերտվածներ և շարել նրանց մի սկուտեղի վրա, ուր վաղօրոք դրված էր մի պղնձե ափսե՝ արծաթե փողերով ու թղթադրամներով։
— Սրա մեջ Հովհաննես Մկրտչի մասունքն ա դրած,— բացատրեց վարդապետը, ցույց տալով մի ակնազարդ խաչ, որ գրված էր արծաթյա երկփեղկ պահարանում,— սրա մեջ էլ՝ Պետրոս առաքյալի մասունքն ա,— ցույց էր տալիս մի ուրիշ, նույնպես ականակուռ խաչ, — սրա կազմի մեջ էլ սուրբ Գևորգ Զորավարի նշխարն ա դրած, — այդ էլ արծաթապատ մի ավետարան էր. — էս մառնատուփումն էլ ս.Կարապետի իրեք մանր նշխարներն են դրած։ Իսկ էս ջիրթիշի փոքրիկ խաչումը Կենաց փայտի կտորն ա։
