Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Աղբերակունք վճիտ, մաքուր
Խաղացրի նրա շուրջ,
Հովհարներով բերի զեփյուռ
Յուր վարդերին փչել շունչ։
Սպասեցի, որ տար ծաղիկ
Ինձ իմ գողտրիկ վարդենին,
Փնջիկներով հանգչեր հիմ գիրկ
Մեղմիկ բուրեր իմ սրտին։
Քաղցր էր այս հույս, նա ինձ նոր կյանք
Խինդ ու հրճվանք էր բերում,
Նրա շնորհիվ բոլոր աշխարհ
Ինձ վարդասփյուռ էր թվում…
Ավա՜ղ, դաժան եղավ բնություն,
Նա իմ հույսը կործանեց,
Բուք, փոթորիկ մըրըրկելով
Սեգ վարդենիս տապալեց։
Փափուկ ոստերն ընկան գետին,
Վարդերն եղան տերևթափ,
Ա՜հ, այդ ավերն իմ հեք սրտին
Հարված տվավ մահու չափ։
Եվ ցողեցին աչքերս առատ,
Կյանքս դարձավ սգալիր,
Բայց ոչ մի ձայն իմ հուսահատ
Սրտին եղավ կարեկից։
Այլ և արցունքս ծաղրեցին
Եվ ա՛յն հավատ մանկական,
Որ սիրո մեջ ես պտրեցի
Երջանկություն մշտական։
«Սիրո ծաղիկ՝ հազիվ թիթռան
Կյանքըն ունի, ասացին,
|
|
