Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ապրիլ սիրող սիրտը՝ նրան
Չի պտի հարի ջերմագին…»:
Հավատացի մարդկանց փորձին
Եվ ապրեցի սիրազուրկ,
Բայց այնուհետ էլ ոչնչռվ
Չքաղցրացան իմ արցունք։
Աշխարհն ամեն հետզհետե
Ամայացավ ինձ համար.
Արև, լուսին, կարծես հանգան,
Հոգվույս տիրեց մեգ խավար…
Եվ այդ մութին մեջ ես նորեն
Դարձա իմ հին հավատքին,
Դավանեցի թե սերն է լոկ
Կյանքի հրապույրն ու հոգին.
Եվ աշխարհըն մարդու համար
Պիտի դառնար տանջարան,
Եթե Աստված չկամենար
Սերը պարգև տալ նրան։
1877
Շուշի
|
|
