Հոգվույս անզուգական հատոր.
Ահա դարձյալ կիրակի է. դարձյալ գեղեցիկ առավոտ. պատուհանիս առջև մեղմիկ ծածանում են վարդենիները, և փոքրիկ բուրաստանը նայում է ինձ՝ յուր հազարավոր գույնզգույն աչերով. նա կարծես դիտմամբ այսօր ավելի է պճնվել իմ նախանձը գրգռելու համար. նա երևի գիտե, որ դու չկաս, որ դու ինձնից հեռու ես, որ ես յուր ծաղիկներից չեմ կարող փունջ կապել քեզ բերելու համար… Ասա ինձ , հոգյակս, ասա ինձ, իմ անուշիկ Ոսկի, ուր գնամ, որտեղ զբոսնեմ, կամ ինչով պարապեմ: Առանց քեզ ապրել կնշանակե չլինել, չզգալ, չշնչել… Քեզնից հեռու ապրել, կնշանակե երկինքը սև ունենալ, արեգակը՝ խավար, բնության գիրկը՝ գերեզման… Ես հիշում եմ, թե որքան թեթև էի զգում ինձ՝ երբ լուսանում էր կիրակին. ես մի ակնթարթում պատրաստվում էի և թռչում էի դուրս : Մի քանի րոպե կամ մի քանի ժամ հետո քեզ տեսնելու հույսս, տակավ առ տակավ պատրաստում էր սրտիս մեջ սիրո և խանդաղատանաց կոհակներ, կրակի ալիքներ, որ քեզ տեսնելու բախտավոր րոպեի մեջ, թափեի նրանց քեզ վերա, խեղդեի քեզ նրանց մեջ… Բայց թե գիտենայի որքան, որքան շատ զսպում էի ինձ, որքան մեղմություն ու հանդարտություն էի կեղծում դեմքիս վերա. մինչդեռ սրտիս մեջ անընդհատ ծփում, ալեկոծում էր սիրո անհանգիստ մի օվկիանոս…
Իսկ այժմ… Ավաղ, ես նմանում եմ այն ծիծռան, որ կորուսել է յուր վարուժանը. այն եղջերուն, որ անտառի պուրակներում որոնում է յուր եղնիկին: Ահա մի կյանք որ կա, բայց որի գոյությունը չես կարող հաստատել…
Կես ժամ առաջ ես Բոտանիկական այգումն էի: Արեգակը դեռ չեր այրում. տխուր և գեղեցիկ լռություն. ծառերի քաղցր
