Հանկարծ լեռնից բոթ գուժեցին,
Թե «Թուրք ու քյուրտ հրոսակներ
Գաղտնի ճամբով ներս խուժեցին
Ավրել կուզեն մեր գեղեր…»։
Քաջի մարմնով սարսուռ անցավ,
Չէր դա սարսուռ երկչոտին,
—Վրեժի ոգին ծնունդ առավ։
Կրակ կտրեց սասունցին։
— «Դեհ, իմ եզներ, կացեք այստեղ
Մեր արօրին պահապան,
Ես պիտ վազեմ դեպի մեր գեղ
Առնել սուր ու հրացան»։
Ասաց, վազեց ինչպես այծյամ
Դաշտը կտրեց, լեռն անցավ,
Ո՛չ ձոր նայեց և ոչ անդունդ,
Շենի ափին շունչ առավ։
Հազիվ թե վեր վերցուց աչերն
Գյուղի շփոթն դիտելու,
Գողտրիկ հարսի զույգ բազուկներ
Եկան զինքը գրկելու։
—«Արի, Ավո, քրտնած ճակատիդ
Տամ ես փութով մի համբույր,
Ապա իմին ձեռքով կախեմ
Ուսդ հրացան, մեջքդ սուր.
Մեր կտրիճներ վաղուց արդեն
Անցել են ձոր ու հովիտ,
Դու միայն ցարդ արորով
Կզբաղեիր միամիտ։
Էլ մի հոգար դու իմ մասին,
Վազի փութով դեպի առաջ,
Թուրքաց գնդեր մեր կամրջին,
Կասեն, վաղուց են տիրած…
Մի ուշանար, գնա, հասիր՝
Կամ Դալվորկի քաջերին,
