որը ավելի փոքր ու ցածր էր, քան այն, որտեղով մտանք։
— Գուցե չեն իմանում, որ եկել ենք,— ասացի:
— Սը՜սսս,— շշնջաց Գարեգինը, ձեռքը շրթունքներին դնելով և, աչքերը չռած, ականջները խլշեց։
Հարևան սենյակից նախ ինչ-որ հուզված քչփչոցի ձայներ լսվեցին, հետո հանկարծ — կանացի մի ջղային ծղրտոց, և ապա ամեն ինչ լռեց առաջվա պես։
Գարեգինը, գույնը նետած, վեր կացավ և կանգնած տեղը քարացավ, ականջը դեպի հարևան սենյակի դուռը լարած։
— Այս ի՞նչ էր,— հարցրի զարմացած։
— Այս նրա ձայնն էր,— շշնջաց Գարեգինը մեքենայաբար:
— Ո՞ւմ հետ էր։
— Երևի մոր հետ։
Կարճ ժամանակ մնաց նույն քարացած դրության մեջ, հետո կամաց նստեց և դարձավ ինձ խորհրդավոր շշունջով.
— Գիտե՞ս, ես նկատել եմ, որ մոր հետ չունի...
— Ինչո՞ւ։
— Չգիտեմ։
— Լավ, ժամանա՞կ էին գտել կռվելու,— հարցրի կարճ լռությունից հետո։
Գարեգինը չպատասխանեց։
Դարձյալ սուս արինք և դարձյալ սպասում էինք, այս անգամ շատ անախորժ դրության մեջ, և Գարեգինը — առավել քան ես։
Վերջապես հարևան սենյակի դուռը բացվեց, և ներս մտավ վրացնակ հագնված մի գիրուկ, ցածրահասակ կին՝ դեռևս բավական ջահել և սիրունատես։
Գարեգինը շտապեց ընդառաջել նրան, համբուրեց նրա ձեռքը և մեզ ներկայացրեց իրար։
Դա հարսնացուի մայրն էր։
Շրթունքները կուչ ու հուպ ածած՝ նա անվստահորեն դարձավ ինձ և կես Թիֆլիսի բարբառով, կես գրական լեզվով ներողություն խնդրեց, որ այսքան սպասեցրեց։ Ու սկսեց մի ինչ-որ պատմություն, թե իր քրոջ երեխան հանկարծ վատ էր դառել, թե եկել կանչել էին իրեն, թե երեխան հիմա, փառք աստծո, լավ է, և ինքը հենց նոր է վերադառնում
