— Այո՛, այս մի քանի օր է, ինչ պառկած է,— տխրությամբ հառաչեց Զաքարը։
— Ի՞նչն է ցավում, ինչո՞վ է հիվանդ։ Գնանք, տարեք շուտ ինձ նրա մոտ։
Նա բռնեց Զաքարի ձեռքից, համարյա քարշ տվեց իր ետևից։
Զաքարը տարավ նրան կնոջ սենյակը։
Նիհար և գունատ՝ էմման պառկած էր մահճակալի վրա։ Նա հանել էր իր ձեռքերը վերմակի տակից և, աչքերը ձգած առաստաղին՝ ըստ երևույթին, ընկղմված էր խոր մտածման մեջ։ Նրա մոտ դրված էր մի փոքրիկ սեղան՝ դեղերի սրվակներով։ Դուռը բացվելուն պես սթափվեց և նայեց ներս մտնողներին։
— Էմմա ջան,— բացականչեց Աննան, առաջ վազելով դեպի նա։— Դու անկողնում պառկա՜ծ...
Նա չոքեց մահճակալի առջև, գրկեց էմմային և սկսեց համբուրել նրա գունատ շրթունքներն ու այտերը։
Էմման դարձավ կողքի վրա և զարմացած նայեց նրան։
— Աննա՛․.. Մի՞թե այդ դու ես,— ուրախ, բայց թույլ ձայնով կանչեց նա և մի ձեռքով գրկեց նրա գլուխը։
— Այս ես եմ, բայց այդ դու չես,— ասաց Աննան, նայելով նրա խոշոր, բայց հիվանդությունից ավելի խոշորացած աչքերին։— Այդ ի՛նչ է դրությունդ, ի՛նչ ես դարձել, ի՞նչ հիվանդանալու ժամանակ է, որ հիվանդացել ես։
Էմման նստեց։
— Վեր կաց, ինչ ես չոքել,— ասաց նա։
Աննան վեր կացավ և նստեց մահճակալի մոտ դրած աթոռի վրա։
— Հղի խո չե՞ս,— հարցրեց նա, թեքվելով դեպի նրա դեմքը և առնելով նրա ձեռքերը։
Էմման բացասական կերպով շարժեց դւուխը։
— Հապա՞։
— Մրսել եմ։
Աննան ձեռքը դրեց նրա ճակատին։
— Տաքություն չունես,— ասաց նա կասկածելով։
էմման նայեց նրան և ժպտաց։
— Լավացա, որ դու եկար,— ասաց նա։
