որոնում է և այդ պատճառով՝ ուրախ տրամադրությամբ շարունակում էր յուր զրույցն աղախնի հետ։
— Մա՛րիա,— ասաց նա՝ նրա դեմքին խորամանկությամբ ժպտալով,— դու ոչ ոքի չե՞ս սիրել։
Մարիան կարմրեց, ինչպես յուր շորերը։
— Ես սիրում եմ ձեզ, տիրուհի,— ասաց նա՝ ամոթխածությամբ աչքերը բոլորովին վայր թողնելով։
— Ես այդպիսի սեր չեմ ասում,— ասաց իշխանուհին ծիծաղելով.— ես ուզում եմ ասել, թե դու ոչ մի գեղեցիկ, քեզ պես գեղեցիկ երիտասարդի չե՞ս սիրել։
Մարիայի դեմքի կարմրությունը շորերի կարմրությունից էլ անցավ։ Նա ոչինչ չպատասխանեց։
— Լավ, հասկացա,— ասաց իշխանուհին նրա դեմքին նայելով և առնելով նրա ձեռքը։— Քո դեմքը քեզ մատնում է։ Բայց ո՞ւմն ես սիրել, Մարիա․․․ Ես գիտեմ, որ դու ինձանից ոչինչ չես թաքցնիլ, այնպես չէ՞, Մարիա։
Ընտանի եղանակը, որով արտասանեց նա այդ վերջին բառերը, սիրտ տվեց Մարիային և բացեց նրա բերանը։
— Ես իրավունք չունիմ ձեզնից ոչինչ թաքցնելու, տիրուհի,— ասաց վերջինս՝ աչքերը դարձյալ խոնարհեցրած։— Ես սիրում էի Պետերբուրգում մեր դիմացը բնակվող գնդապետի...
— Դենշչիկի՞ն։
— Ոչ— որդուն...
Բարձրաձայն քրքիջը, որ դուրս թռավ իշխանուհու բերանից աղախնի այդ վերջին գրեթե անլսելի կերպով և միամտաբար արտասանված խոսքի վրա, դարձրեց յուր վրա շատերի ուշադրությունը։ Աղախինը սաստիկ ամաչեց․ նրա փոքր-ինչ անցած կարմրությունը նորոգվեցավ։ Իշխանուհին յուր ձեռքը տարավ դեպի նրա մեջքն և, այս անգամ ժպտալով նրա աչքերին, հարցրեց հետաքրքրությամբ․
— Հետո՞, Մարիա. նա էլ քե՞զ էր սիրում։ Այո՞։ Մի՛ նեղանար, ես քեզ չեմ ծաղրում։ Դու այնքան գեղեցիկ ես, որ բոլորովին իրավունք ունես մի այդպիսի քայլ անելու։ Ասա՛, մի՛ ամաչիր. նա էլ քե՞զ էր սիրում։
— Չգիտեմ... բայց նա ցույց էր տալիս, որ սիրում է,— երկար տատանմունքից հետո ասաց, վերջապես, Մարիան։
