ՖԵԴՅԱ.— Ուզում էի նրանց արձակել, խոստացել էի։ Իսկ սուտ խոսել չեմ կարող։
ՄԱՇԱ.— Իսկ ե՞ս։
ՖԵԴՅԱ.— Դու ի՞նչ։ Քեզ էլ կարձակեի։ Մի՞թե լավ է, որ ինձ հետ տանջվում ես։
ՄԱՇԱ․— Երևի թե լավ է։ Ես չեմ կարող առանց քեզ ապրել։
ՖԵԴՅԱ.— Ախր ի՞նչ կյանք պիտի ունենաս ինձ հետ։ Լաց կլինեիր և կշարունակեիր ապրել քեզ համար։
ՄԱՇԱ.— Ամենևին էլ լաց չէի լինի։ Շա՛տ հարկավոր ես, թե չես խղճում ինձ։ (Լալիս է):
ՖԵԴՅԱ.— Մա՜շա, բարեկա՜մս, չէ՞ որ ես ավելի լավ բան էի ուզում անել։
ՄԱՇԱ.— Քեզ համար։
ՖԵԴՅԱ (ժպտալով)․ Էլ ո՞րտեղից ավելի լավ կլիներ ինձ համար, եթե ես սպանեի ինձ։
ՄԱՇԱ.— Իհարկե, ավելի լավ կլիներ։ Լա՜վ, ի՞նչ ես ուզում։ Ասա՛։
ՖԵԴՅԱ.— Ի՞նչպես թե ինչ եմ ուզում։ Շատ բան եմ ուզում։
ՄԱՇԱ.— Ի՞նչ է, ի՞նչ։
ՖԵԴՅԱ.— Ուզում եմ, նախ, խոստումս կատարել։ Այս — մեկ, և այս մեկն էլ բավական է։ Սուտ խոսել և անել այն բոլոր գարշելի բաները, որոնք հարկավոր են ապահարզանի համար,— չեմ կարող։
ՄԱՇԱ.— Ասենք, իսկապես որ գարշելի է։ Ես ինքս...
ՖԵԴՅԱ.— Հետո պետք է նրանց իսկապես ազատել, թե կնոջս և թե նրան։ Նրանք լավ մարդիկ են։ Ինչո՞ւ տանջվեն։ Այս երկու։
ՄԱՇԱ.— Կնոջդ լավությունն էլ ո՞րտեղ է, երբ որ նա թողել է քեզ։
ՖԵԴՅԱ.— Նա՛ չի թողել, ե՛ս եմ թողել։
ՄԱՇԱ.— Դե, լավ, լավ։ Միշտ դու։ Նա հրեշտակ է։ Է՞լ ինչ։
ՖԵԴՅԱ.— Մեկ էլ ա՛յն, որ դու լավ, սիրելի աղջիկ ես,— սիրում եմ քեզ, և թե որ կենդանի մնացի, կկործանեմ քեզ։
