Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 4 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/291

ՄԱՇԱ.— Այդ արդեն քո գործը չէ։ Ես ինքս գիտեմ, թե որտեղ կկործանվեմ։

ՖԵԴՅԱ (հոգոց է հանում).— Բայց գլխավորը, գլխավորը... Ի՞նչ է իմ կյանքը։ Մի՞թե չեմ տեսնում, որ կորած եմ, ոչ մի բանի պետք չեմ։ Ամենքի և ինձ համար ծանր բեռ եմ դարձել, ինչպես ասում էր քո հայրը։ Անպետք եմ ես...

ՄԱՇԱ.— Հիմարություններ մի՛ դուրս տուր։ Ես քեզանից պոկ չեմ գա։ Կպել պրծել եմ։ Իսկ որ դու վատ ես ապրում, խմում ու քեֆեր ես անում... նրա՛ համար, որ կենդանի մարդ ես։ Թո՛ղ այդ բոլորն ու պրծիր։

ՖԵԴՅԱ.— Հեշտ ես ասում։

ՄԱՇԱ.— Այդպես էլ արա։

ՖԵԴՅԱ.— Այ, քեզ որ նայում եմ, թվում է, թե ամեն բան կանեմ։

ՄԱՇԱ.— Ու կանես։ Ամեն բան կանես։ (Տեսնում է նամակը): Այս ի՞նչ է։ Դու նրա՞նց էիր գրում։ Իսկ ի՞նչ էիր գրում։

ՖԵԴՅԱ.— Ինչ էի գրո՞ւմ... (վերցնում է նամակը և ուզում է պատռել): Է՛լ հարկավոր չէ՛։

ՄԱՇԱ (նամակը խլում է).— Գրել ես, թե սպանե՞լ ես քեզ։ Հա՞։ Ատրճանակի մասին չե՞ս գրել։ Գրե՞լ ես, թե սպանել ես։

ՖԵԴՅԱ.— Այո, գրել եմ, որ այլևս չեմ լինի։

ՄԱՇԱ.— Տո՛ւր, տո՛ւր, տո՛ւր։ Կարդացե՞լ ես դու՝ «Что делать»։

ՖԵԴՅԱ.— Կարծեմ, կարդացել եմ։

ՄԱՇԱ.— Ձանձրալի է այդ վեպը, բայց մի բան շատ, շատ լավ է։ Նա, այդ, ի՞նչպես է անունը, Ռախմանովը... վեր է կենում ու ցույց է տալիս, թե ինքը ջուրն է ընկել խեղդվել։ Այ, դու էլ լողալ չե՞ս իմանում։

ՖԵԴՅԱ.— Չէ։

ՄԱՇԱ.— Լավ։ Տո՛ւր այստեղ շորերդ։ Բոլորը, թղթապանակդ էլ։

ՖԵԴՅԱ.— Ի՞նչպես թե...

ՄԱՇԱ.— Սո՛ւս, սո՛ւս, սո՛ւս... Արի գնանք տուն։ Այնտեղ շորերդ կփոխես։

ՖԵԴՅԱ.— Բայց այդ խաբեբայություն կլինի։