Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Որպէս տէրն ետ զմահան իւր փայտ
Առ յինքենէ աստէն պատանդ,
Յասով ի նա յենուլ անխախտ,
Որք ի մեղաց ընկղմեալ յաղտ:
Տայցես և դու զփայտիս տախտակ
Ընդ ելս քո մահու կտակ,
Մեծ տրտմութեանս մեր ներհակ,
Եւ դու սովաւ՝ ընդ մեզ անքակ»:
Յայնժամ առեալ կասին սրբոյ
Զպնակիտ չնչին նիւթոյ,
Ի հայրախնամ խնդրեաց գթոյ
Յառաքողէն յայնժամ որդոյ:
«Որ առաքեցեր զքո միաձին
Վասն աշխարհի առնող մարմին,
Յանարժանէս քո աղախին,
Որ կատարեաց զգրեալս օրինին:
Եւ համբարձաւ առ քեզ կրկին
Ի փառս անճառ սեփհականին,
Որ էր ընդ հօրդ և ընդ հոգին
Անքակ, անբաժ գոլ ի մարմին:
Արդ աղաչեմ զհայրըդ վերին,
Բարձ գթութեամբ զախտ բորոտին,
Ի մարդկանէ, որ տագնապին
Ի ձեռն այս ու նկարեալ փայտին:
|
|
