«Ու՞ր է անցել»:
«Անցել է նրանց կողմը, նա հիմա բոլորովին նրանցն է»։
«Սու՛տ ես ասում, խոզի ականջ»:
«Ո՞նց կարելի է, որ ես սուտ ասեմ։ Մի՞թե հիմար եմ, որ սուտ ասեմ, ձե՞ռ եմ քաշել իմ գլխից, որ սուտ ասեմ։ Մի՞թե ես չգիտեմ, որ ջհուդին շան նման կկախեն, եթե նա սուտ խոսի պանի մոտ»։
«Ուրեմն, քո ասելով դուրս է gալիս, որ նա ծախել է հավատն ու հայրենի՞քը»։
«Ես չասացի, որ նա մի բան է ծախել. ես միայն ասացի, որ նա անցել է նրանց կողմը»։
«Սուտ ես ասում, սատանի ջհուդ․․․ Քրիստոնյաների երկրում այդպիսի բան չի եղել. դու խառնում ես, շո՛ւն»։
«Թող խոտ բսնի իմ տան շեմքին, եթե խառնում եմ։ Թող ամենքը թքեն իմ հոր, մոր, աներոջ և հորս մոր գերեզմանի վրա և մորս հոր գերեզմանի վրա, եթե ես խառնում եմ։ Եթե պանը ցանկանում է, ես կարող եմ ասել, թե նա ինչի համար է նրանց կողմն անցել»։
«Ինչի՞ համար»։
«Վոևոդն ունի մի գեղեցիկ աղջիկ, աստված վկա, մի աննման գեղեցկուհի»։
Այս խոսքի վրա ջհուդն աշխատում էր, որքան կարող էր, իր դեմքով արտահայտել գեղեցկությունը՝ ձեռքերը տարածելով, կկոցելով աչքերը և մի կողմի ծռելով բերանը, կարծես ճաշակել էր մի բանի համ։
«Է, դրանից ի՞նչ»։
«Նա աղջկա համար է արել ամեն ինչ և անցել է նրանց կողմը։ Եթե մարդ սիրահարվում է, նա միևնույն է, թե ներբանի կաշի է, որ եթե ջրի մեջ թրջես, կկակղի և ինչպես կուզես, կարող ես ծռել»։
Բուլբան խոր մտածմունքի մեջ ընկավ։ Նա հիշեց, որ մեծ է թույլ կնոջ ազդեցությունը, որ շատ հզորների է նա խորտակել, և որ այդ կողմից Անդրիի բնավորությունը շատ անզոր է, և երկար ժամանակ նա կանգնեց նույն տեղում, ինչպես արձան։
«Լսի՛ր, պան, ես քեզ ամեն ինչ կպատմեմ, — ասաց ջհուդը։ — Հենց որ ես լսեցի աղմուկը և տեսա, որ քաղաքի դարբասներից
