ՔԱՐԻՏԵԶՃԻՆ
Իրիկունները, ժամը տասեն անդին երևան կելլար հանկարծ իր խռպոտ ահռելի ձայնին ժխորն զգացնելով, Ղալաթիայի փողոցներեն կատաղի հոսանքի պես վազող, փրփրացող իրարանցումին մեջեն, բոպիկ կոշկոռոտ ոտքերն անցուցած իր լայն ծայրակոր եմենիներր, որոնք հազիվ թե կիսովին ծածկելով զանոնք, ներբաններուն մորթն ալ կաշիացեր բրտացեր էր ցեխին ու փոշիին մեջ հարատև քսկռտումեն։
Իր խոշոր սրունքները կերերային ապայե փոթուռին մեջ, և բուրդե դեղնագույն գոտիի մը թույլ ծալքերը գրեթե անոր ամբողջ փորը կը ծածկեին։ Ամառ ձմեռ նույն բաճկոնակը կը հագներ, նույն կարճուկ սալթան ու թեև կրնար իրարու վրա գալ և գոցել անոր կուրծքը, բայց իր կորովի հուժկու մարմինին ամեհի ճոխությունը ամենուն ցուցնելու խրոխտ դիտումով մը կարծես, քարիտեզճին միշտ բաց կը թողուր իր կուրծքը, մազերու հոծ շաղապատումով մը սևցած, մթին։ Թխագույն պեխեր վայելուչ ոլորումով կը վերջանային մինչև այտերուն կեսը, որոնց մույնքը միապաղաղ կարմիր էր, արևակեզ և խորշակահար կարմրություն մը։ Աչվըներն հրացայտ էին, տարօրինապես ազդեցիկ։ ճամբան, իր քալվածքին մեջ արհամարհոտ պերեվեթում մը կը դներ, զոր առաջին ակնարկով կռիվի հրավեր մը կը կարծեիր։ Փողոցե մը դուրս կելլեր մեկեն, ու կը սկսեր իր ձեռքը բռնած չավելային պարունակությունը ծանուցանել մեծ պոռչտուքով․
― Քարիտե՜զ, թազ՜ե, թազե՜։
