— Աղապա՛, ուշ մնացիր աս գիշեր։
— Գործ ունեի, աղջիկս, ա՛ռ սա հացը․ խըյախ թրջած էմ,մարըդ վո՞ւր է։ Աննիկ պիտի պատասխաներ, բայց չոր, խուլ հազ մը կոկորդին մեջ բռնեց խոսքը․ օհ, տխուր, մահաշշուկ հազ մըն էր այդ որ կը չարչրկեր խեղճին նիհար հատած կուրծքը, հազաց ու հազաց, հետո հեծյուն մը արձակեց։
— Մարըս քյոշեի պախալին գնաց քսան փարայի պանիր առնելու։
Նավավար Պետիկ, որուն դեմքը հիմակ կերևեր լույսին մեջ կծկված թնթռկած, հիսուն տարեկանին մոտ մարդ մըն էր կունդ կռնակով, վտիտ ուսերով, անփայլ կլոր՝ աչվըներով,որուն մեջ կարծես միշտ արցունքի մը թացություն կար։ Ծռեցավ, ոտնամաններն հանեց որք լխպիկ եղած էին, ու երևան ելան առանց գուլպայի անոր կարմրած ոտքերը։ Նույն պահուն դուռը զարնվելով Պետիկը բացավ։ Գլուխը սև փետրված շալ մը,ծվիկ ծվիկ չփակ մը, բաց գույն շրջազգեստ մը, մեկ ոտքը լաստիկ մյուս ոտքը հին կոշիկ․ այս կերպարանքով ներս մտավ Հոռոփ հանըմը , Աննիկին մայրը ու Պետիկին ամուսինը։
— Աննի՚կ, խանտիլը առ տե ներս էրթանք, ըսավ, լալու մոտ ձայնով մը։
Երեքն ի միասին մութ անկյուն մը դարձան, դուռ մը հրեցին․ բայց սաստիկ, ավելի աղիողորմ բոլոր մարմնովը դողդողաց, կանթեղն ընկավ ձեոքեն տախտակամածի վրա ու մարեցավ։
— Վա՜յ, աչքդ չելլա հեմեն, աղջիկ, ի՞նչ ըրիր։
Աննիկը կը հազար։
— Պաշխա յաղ ունի՞նք, Հոռոփ, հարցուց Պետիկ։
— Չէ, հատավ։
— Անանկ է նե, հեմեն պառկինք։
— Հաց չկերա՞ծ։
— Ես անոթի չեմ, դուք կերեք։
Մութին մեջ նստեցան, անձրևը կը շարունակեր իո մոլեգին էջքը, կը ծակեր պատուհանի ապակիները իր վայրենի ժխորին
